Ik kom naar huis, veel sneller, veel eerder, veel vlugger dan gedacht… laat ik me leiden door de wereld angsten? Ik heb geen idee maar mijn gedachtes (of is het dan toch ook mijn gevoel) hebben besloten. Ik kom naar huis… Aanstaande zondag al, samen met moeders stap ik het vliegtuig in… 

Vanochtend heb ik een ticket geboekt. Misschien een beetje impulsief, maar eigenlijk weet ik ook van niet. Al 2 dagen lang beheerst het corona virus mijn gedachten… Kom ik straks nog wel thuis!? 

Afgelopen 2 weken waren zo bijzonder, zo genoten samen met mam! Maar sinds 2 dagen heb ik een naar onderbuik gevoel en nare gedachten. Het internet gaat los op alle berichten van het corona virus. Nederland gaat los ofja eigenlijk mag het alles behalve los gaan. Amerika besluit vanaf zaterdag niemand meer vanuit Europa binnen te laten…. En vervolgens begint Zuid Amerika dus ook, want ook hier lopen de aantallen van besmettingen zeer snel op! Europeanen die Zuid Amerika binnen komen worden verplicht tot 14 dagen quarantaine somber op een 1 persoonskamer… Mensen komen het land niet meer in of uit. Vluchten die worden geannuleerd vanuit Nederland/Europa… De druppel was dat KLM mailt dat je gratis je vlucht kan omboeken…. 

De onrust, de onduidelijkheid, de vragen over hoe snel een land of een regering zaken kan regelen, de vragen over hoe snel vliegtickets uitverkocht raken…  ik wil daar niet de laatste maand mee bezig zijn…  De tranen kwamen, en veel, de gedachten schoten alle kanten op, wat wil ik, wat voel ik, wat denk ik: zijn het mijn angsten?! Of zijn het reële zaken die nu de wereld beïnvloeden? Ik wil nog niet naar huis maar ik wil 9 april wel naar huis! Kan ik dan naar huis?! Moet ik straks als ik in Peru aankom eerst 14 dagen in quarantaine omdat ik Europeaan ben? En dan heb ik nog maar 1 week, sja dan kan ik toch nu beter naar huis?!

Na lieve belletjes met nog lievere mensen en gelukkig mam die naast me zat besloot ik gister om nog 2 dagen af te wachten en dan naar mijn gevoel te luisteren… Een beslissing waar ik me in kon vinden, maar het gevoel van onrust was er nog steeds…  

Vanochtend na een goede slaap opende ik mijn ogen en het eerste wat ik dacht: Shit, wat gaat deze dag voor onrust zaaien. En als snel kwam een bericht binnen dat de Peruaanse overheid besloten heeft om geen vluchten vanuit Europa meer binnen te laten komen en dacht ik… Maar heej wacht als vluchten worden geannuleerd vanuit Europa naar Zuid Amerika, hoe lang gaat het dan nog duren voordat de vluchten terug naar Nederland/Europa worden gecanceld?! Toekomst denken, toekomst kijken maar we weten allemaal dat er nog steeds geen vluchten meer van en naar China gaan…

Op de KLM app ging ik checken of ik ook mijn vlucht vanuit Lima zou kunnen veranderen naar Buenos Aires want 2 weken lang in quarantaine zitten had ik ook geen zin in. De vlucht leek om te boeken… Gedachten gingen: hoelang nog?! Hoe lang zijn er nog tickets? Wat ga ik doen?! Mam gaat zondag, zal ik dan niet mee gaan?! Hoewel het wederom heel wat tranen heeft gekost heb ik na 5 minuten staren naar de bevestigingknop gedrukt. Veel sneller, veel eerder, veel stommer dan gehoopt begin ik zondag aan mijn reis terug naar huis. Gelukkig en gezellig samen met mam… 

In de auto op weg naar Salta gingen wederom mijn gedachten met me op de loop. Tranen kwamen in mijn ogen. Het besef: nog maar 2 volle dagen hier, genietend van mijn reis, ik wil nog niet naar huis, maar ik heb al besloten, doe ik er wel goed aan? Shit heb ik niet te snel besloten, wat nu als het artikel niet van eerste hand was? Ik wil eigenlijk nog genieten hier, ik wil Buenos Aires nog even zien, afscheid nemen en Peru, sja die wil ik misschien toch wel liever zien dan dat ik steeds heb gezegd, maar het besluit staat vast… ik ga naar huis…. 

En dan… de laatste paar zinnen van de blog om te laten weten dat ik naar huis kom, komt er een berichtje binnen. Vanaf 16 maart tot 30 dagen later gaan er vanuit Peru geen vluchten van en naar Europa… Misschien wel de bevestiging waar ik naar op zoek was, mijn onderbuik gevoel of mijn gedachten: ik heb erna geluisterd en zie hier het resultaat! Blij dat ik een vlucht naar huis heb! Tuurlijk is het zwaar, tuurlijk had ik langer willen genieten maar ik wil 10 april thuis zijn, en dat ben ik! 

Komende 2 dagen zullen hoogstwaarschijnlijk nog wat tranen vloeien, van geluk, van blijdschap, van dankbaarheid dat ik deze reis heb mogen maken met mensen die me dierbaar zijn maar ook tranen van dat het er, eerder dan gehoopt, op zit maar het is goed zo, mijn onderbuik gevoel had weer gelijk! 

Ik ga naar huis. 

Tot snel en tot voordat we elkaar zien…. 

Lief zijn! 

Xx. Tanja