Genietend in Argentinië en 'opeens' thuis

Het verhaal voelt nog niet af. Mijn reisverhalen worden, sinds ik ze schrijf, op het einde van de reis gebundeld en komen in boekvorm in de kast te staan. Een mooie herinnering vol momenten waarvan ik ze weer beleef als ik de verhalen lees of de foto’s zie. En hoewel ik alweer een dikke week thuis ben, voelt de verhalenreeks nog niet af. Er zijn nog weinig momenten omschreven van Argentinië samen met mam… Dus bij deze: daar is ie dan…

Na een onrustige nacht was het op 2 maart om 7.10 uur het moment dat mam in Argentinië zou landen. Bijzonder was het wel, moeders die dochters gaat opzoeken. Samen door Argentinië reizend, paps thuis achter latend, het grote avontuur in, de andere kant van de wereld op, zien wat ik zie en mogelijkerwijs begrijpen waarom ik graag reis. Mam mocht meteen de buitenlandse cultuur proeven: lang wachten bij de douane, de eerste stempel in het paspoort... Ik stond vervolgens ook lang te wachten, maar agh dat was ik misschien al wat meer gewend. Toen we elkaar, uiteindelijk, na anderhalf uur wachten zagen, waren we beide blij, enthousiast en nieuwsgierig. Wat zou de komende twee weken ons brengen?!

De eerste dag brachten we vrij rustig maar veel lopend door. We struinde een beetje door de straatjes van Buenos Aires. Ik wilde mam alle leuke plekjes laten zien maar wilde ook niet meteen te veel doen (de komende dagen zouden al druk genoeg zijn). Mam was nog bijzonder fit en na een afternoon-dutje had ze zelfs nog zin om met z’n 4tjes te gaan eten. Want ondertussen had ze al kennis gemaakt met Lorena en Steffen die er nog waren. Samen genoten we van de overheerlijke steak. En nu ik er eraan terug denk kwamen toen de gesprekken al over het Corona virus: hoe was het in Nederland (eerste aantal patiënten waren er al) en hoe dachten wij over de (toen nog) ophef er omheen?!

De tweede dag stond in het teken van: DE FIETSTOCHT! Een fietstocht door vele wijken van Buenos Aires en dan ook nog in het Nederlands. Mam had in Nederland de serie: ‘De Bauers in Argentinië’ gekeken (en nee, niet omdat ze Bouwers fan is, maar wel om alvast om te zien hoe Argentinië eruit kan zien). Ze had de fietstour gezien en ik was al snel overgehaald want heerlijk de toerist uithangen en dat dan op de fiets: klonk als een perfect plaatje! En ja hoor dat was het. 4 uur lang fietste we in een groepje van 8 door de straten, de wijken en de fijne pleinen. Maar, nu pas, leerde ik iets over de stad. Nu snapte ik waarom de pleinen zo belangrijk waren, hoe bizar de economische crisis is, hoe heftig en belangrijk de geschiedenis is en hoe de stad is veranderd…. Buiten dat ik wat leerde was het prachtig weer, genoten we samen, waren het leuke mensen en was het een super enthousiaste gids. Een perfecte dag om veel van de stad te zien en te leren… Dankjewel Frans Bauer. We eindigde op dezelfde plek als we gestart waren en besloten om nog 1 plekje te bezoeken: de begraafplaats en het park daar in de buurt. Zo zag mam ook de begraafplaats waar o.a. Evita begraven is en hoewel ik er al geweest was begreep ik op dat moment pas waarom ze zo belangrijk en bekend was. In de avond spraken we af met een Nederlandse vrouw die Euro’s kon wisselen voor een zeer gunstige koers. Want aangezien de koersen per dag zo kunnen wisselen kun je in Nederland nergens Argentijnse Peso’s krijgen. Je kan wel geld bij de Argentijnse bank halen maar buiten dat je telkens maar heel weinig geld kunt opnemen betaal je ook nog eens gigantisch veel verwerkingskosten. Soms zelfs zo erg dat je omgerekend max. 15 euro eruit krijgt en er 10 euro aan verwerkingskosten bovenop komt… Een duur grapje dus. Het gekke blijft/is (ik snap het nog steeds niet helemaal) dat deze vrouw dus een betere koers gebruikt t.o.v. de officiële koers (zelf tot 15 ct extra per euro). Conclusie als je een persoon met goede wisselkoers (en zonder nepgeld) kunt vinden: dan ben je goedkoper uit als je contant betaalt t.o.v. dat je ergens pint of met je creditcard betaald. Hoe bijzonder is dat?!

Na 2 dagen Buenos Aires stond Puerto Iguazu op het programma. Het stadje bij de grote watervallen: Iguazu, 1 van de 7 natuurlijke wereldwonderen. Het stadje was gezellig, toeristisch maar leuk. We verbleven in een hostel op een 5 persoons kamer, voor mam de eerste echte ervaring met een gemixt gezelschap, leeftijden en een echte banenboom. We liepen in de avond samen met Lorena en Steffen (die ook in het stadje waren) naar het ‘3 landen punt’: We stonden aan Argentijnse kant maar zagen Brazilië en Paraguay. De volgende twee dagen bezochten we de watervallen: zowel de Braziliaanse kant als de Argentijnse kant. Hoewel… We hebben geen stempel in ons paspoort die bewijst dat we in Brazilie zijn geweest… Nog nooit ben ik zo makkelijk een grens over gegaan… Het leek eerder op dat er geen Braziliaanse grens was. Schijnbaar maakt het de overheid dus niet zo veel uit of je nu illegaal of legaal naar binnen komt… want een controle of stempel krijg je niet…

We keken onze ogen uit aan beide kanten van de waterval: ze waren mooi, groot, gigantisch en druk! We begonnen met een foto maar bij iedere volgende hoek was het uitzicht nog mooier en nog toffer! Resultaat dus: veel foto’s! Helaas was ook hier de klimaatverandering duidelijk zichtbaar: het water wat er stroomde was op sommige plekken erg weinig, sommige watervallen stonden zelfs droog! Aan de Argentijnse kant wilde we de boottocht doen maar helaas, wegens het ondiepe water was dat, de dag dat wij er waren, niet mogelijk! Doordat dat niet doorging, hadden we ‘tijd over’ die we vervolgens in het veel te luxe hotel (met uitzicht op de gigantische watervallen) besteden aan een heerlijke lunch. We genoten van al het moois om ons heen en terwijl we terugliepen naar de ingang zei mam nog: het zou toch leuk zijn als we ook nog aapjes zien… en nog geen 2 tellen later zagen we: aapjes! Helaas stonden bij deze aapjes van die gekke mensen die het leuk en tof vinden om een handje (of voedsel) te geven aan de apen… aangezien we dit niet konden aanzien (domme mensen, snappen er niets van) en deze mensen Spaans spraken (en wij dus niet zo goed dat we duidelijk konden maken dat dit gevaarlijk en bizar is) zijn we, na wat boze blikken, snel doorgelopen… Maar nog geen 50 meter verder op zagen we aapjes spelend in een boom (inclusief een mini aapje). Hoe leuk!

Na deze dagen vlogen we vanuit Iguazu naar Salta voor de road trip. Op het vliegveld stond een auto op ons te wachten, een vele grotere dan dat we besteld hadden maar de upgrade was gratis en voor niets (en daar waren we halverwege de rit wel erg blij mee). Met de auto vertrokken we richting het centrum van Salta. Hier wandelde we door het stadje met de vele kerken en vele toeristische winkeltjes. We genoten op het terras van 1 liter bier en 12 empanadas (In Argentinië heerst een enorme deelcultuur, er wordt veel eten en drinken gedeeld: 1 liter frisdrank (of dus bier) op tafel, pizza voor 3 personen, mate (soort thee) etc.). Na de nacht slapen in Salta vertrokken we vroeg in de ochtend.

De volgende 6 dagen zijn nauwelijks te omschrijven, de routes verschilde keer op keer. Het waren lange dagen met veel zitten in de auto, tussen de 4 tot 8 uur rijden op een dag, gelukkig voelde het niet zo door het afwisselende landschap. We namen snelwegen, oude wegen, bochtige wegen, afgelegen wegen, haarspeld bochten, zandpaden en boerenwegen vol glibberigheid… Maar wat was het mooi, het was fantastisch, het was genieten! Genieten samen, met moeders en ondertussen bleven we maar zeggen hoe bijzonder het was om dit samen te mogen en kunnen doen. We zagen en beleefde veel, mam keek haar ogen uit en hierdoor realiseerde ik me dat ik soms verwend bent, voor mij waren dingen al bijna normaal. Erg eigenlijk he?! Maar door deze realisatie genoot ik weer meer.

Na een eerste leuke route was het eerste plekje wat we bezochten Purmamarca, dit dorpje bekend van de 7 kleurige berg. Deze bewonderde we, nog niet wetende wat de volgende momenten zouden opleveren. We vervolgde de mooie slingerende weg naar boven (4170mtr), de hoogte in, naar Salinas Grande: de zoutvlaktes van Argentinië en dat was de plek waar ik rust vond. Waar ik me realiseerde dat dit enorm genieten was. Hoewel mijn doel was om deze reis ook naar de zoutvlaktes van Bolivia te gaan, realiseerde ik me dit moment: waarom moet ik daar zo per se heen?! Om te denken dat ik daar meer kan genieten (omdat die nog groter zijn) dan hier op deze fantastische plek?! Met een tranen in m’n ogen besloot en voelde ik: ik ga geen week lang moeite doen om in Bolivia te komen, speciaal voor de zoutvlaktes. Ik ga hier, van dit moment 100% genieten. En dat lukte! We keken onze ogen uit over de gigantische oppervlakte zout en vervolgde onze weg naar het stoffige dorpje Tilcara met mooie bergen. Hier aten we in de avond heerlijke lama (uh ja lama, we dachten: dit moeten we proberen) het stoofpotje en de gebakken lama met groente waren erg lekker en mals! Na een wat onrustige en stoffige nacht vervolgde we onze weg naar Humahuaca. Een dorpje wat dan weer bekend staat van een weg naar boven, de hoogte in naar de 14 kleurige berg! Daar, al vroeg in de ochtend, aangekomen was het nog een stukje naar beneden lopen het dal in om de berg nog beter te zien. En yes hij was mooi, vele kleuren! Maar eerlijk is eerlijk, hij had niet de duidelijke kleuren van de 7kleurige berg maar het was het ritje zeker wel waard. De weg terug, omhoog lopend, was pittig: stijl en op ijle lucht van 4300 meter hoog, resultaat: buitenadem kwamen we boven bij de auto aan. Na een rust momentje vervolgde we onze weg terug naar Salta, waar we de dag erop weer vroeg in de ochtend vertrokken naar Cachi. Mijn favorietje van deze gehele roadtrip. De weg ernaar toe was fantastisch. Een smalle weg door de natuur, vervolgens bijna 2 uur over een onbeschrijfelijke weg naar boven: super mooie uitzichten, behoorlijke bochten en haarspeldbochten en opeens was er na een behoorlijk stuk zand weg, uit het niets, weer een geasfalteerde weg. En daar waar we wisten dat we op het hoogste punt waren beland, verwachtte we dat de weg naar beneden ook net zo bochtig zou zijn… maar niets was minder waar. Zo vlak als maar zijn kan en bijna 1 rechte weg! We snapte er niets van. Buiten dat we ons verbaasde over de vlakte waren er ook opeens wel duizenden cactussen op de vlaktes! Op de achtergrond zagen we bergen waar we nog over twistten of er sneeuw lag op de toppen. Het dorpje was vervolgens erg schattig, vele witte huisjes, niet toeristisch (tuurlijk een klein beetje) maar duidelijk was ook dat er geleefd werd van andere zaken. Een fijn, relaxt en schattig plekje. In de avond begon het te regenen, en hard. De eerste tekenen (van het aan mam beloofde) regenseizoen. In de ochtend vertrokken we op weg terug, dezelfde weg die we de dag ervoor namen, namen we nu ook weer. Daar waar ik beetje verwachte dat het saai zou zijn, was het alles behalve dat! Het was prachtig. Na de nacht regen was het nu wel duidelijk: hoog in de bergtoppen lag sneeuw! Vanuit de achteruitkijk spiegel, genoten we er behoorlijk van, maakte we nog wat stops en reden we door naar Cayafate.

Cayafate: de plek die bekend staat als wijnstreek, vele wijnen, wijngaarden en relaxte sfeer. Hier verbleven we 2 nachten zodat we een dagje rust zouden hebben en we op zoek konden gaan naar een mooie wijngaard voor een hapje en een drankje. Helaas werd dit verstoort door zowel de onweer en regenbui als de corona paniek die daar ‘uitbrak’ en ik jankend op de bank zat, niet wetende of ik naar huis moest gaan of niet?! Buiten dit, was er gelukkig ook nog tijd om te genieten: te genieten van het lekkere eten en hoewel het dan niet bij een wijngaard was, genoten we alsnog van lekkere wijn, lekker eten (en bier). De laatste ochtend daar nam ik het besluit: ik ga naar huis. Vooral sippig stapte we in de auto. Het besluit was genomen, de laatste dagen reis gingen nu in. De tranen liepen soms over m’n wangen heen, wat baalde ik! Wat baalde ik dat een virus ervoor zorgde dat ik eerder naar huis zou komen, een virus waar nog zou weinig over bekend is. Hoewel ik voor mijn besluit enorm enorm twijfelde, twijfelde ik net zo hard toen het besluit genomen was: deed ik er goed aan?! Toch kwam het besef steeds meer: ik kan nu balen dat ik naar huis ga maar ik kan ook nog even de laatste momenten volop genieten van het moois wat deze weg nog te bieden heeft! Dus dat deden we, we genoten van de uitzichten en het moois en vervolgde onze weg terug naar Salta waar we in een B&B verbleven van een Nederlands stel (alweer: dankjewel Frans Bauer). Het was fijn om even in het Nederlands te kletsen over normale dingen ook om te genieten en onze rust nog even te pakken, voordat we terug zouden vliegen naar Buenos Aires.

De dag erop leverde we onze auto in (veel viezer dan dat we ‘m gekregen hadden) en vlogen we wat onrustig naar Buenos Aires. Hier hoopte we op nog een heerlijk avondje, lekkere Argentijnse steak als laatste avondmaal en mogelijkerwijs nog een tango avondje. Maar niets was minder waar, bij aankomst was het koud en regenachtig. In het hostel keken we op de mail en zagen we dat mam een andere vlucht had gekregen. Ze zou niet samen met mij in het vliegtuig stappen om 16.30uur rechtstreeks naar Amsterdam, nee pas om 23.55 uur met een tussenstop van 4 uur in Madrid en pas om 23.00 uur in Amsterdam landen. Toen ik dit zag, brak ik. Ik was boos, verdrietig en teleurgesteld en dacht vooral: zet mij nu op dat vliegtuig maar niet mam, laat haar asjeblieft direct vliegen! We besloten naar het vliegveld te gaan om te kijken wat ze voor ons konden regelen. In de taxi besefte ik pas waar we mee bezig waren: wat zouden ze kunnen regelen?! Inmiddels was het overal drama geworden, voelbaar dat het corona virus de hele wereld in z’n tang had, wat zouden wij dan kunnen?! Op het vliegveld was niemand meer van de KLM, dus dropen wij ook af, op weg naar een nieuw plan. Morgenochtend met het hebben en houden op tijd op het vliegveld zijn. Na een slechte nachtrust, behoorlijke vermoeidheid en emoties vertrokken we naar het vliegveld. Hier hebben ze echt alles voor ons geprobeerd maar het enige wat ze voor ons konden betekenen was: afwachten…. Hopen op dat er, ondanks de overboekingen, veel Argentijnen niet meer naar Europa gaan en er zo nog plekken over zijn. Om jullie de details te besparen: het was spannend, maar echt spannend, slopend tot de laatste seconde… Na enorm lang wachten, de spanning die op het gehele vliegveld voelbaar was, de enorme drukte overal en mensen die je spreekt vertellen over foutieve boekingen/we willen nu naar huis i.p.v. over 2 dagen/om 00.00 uur sluiten ze het vliegruim, heel vaak checken of het vliegtuig niet zou vertrekken voordat het vol zou zijn… maar uiteindelijk kwam daar, 9 uur later, het verlossende antwoord: we hebben nog een ticket! Samen mochten we in het vliegtuig. Einddoel bereikt! Wat waren we blij en opgelucht. Ook het thuisfront kon weer een beetje ademen…

Inmiddels zijn we alweer een dikke week thuis. Een gekke week, in het vliegtuig dacht ik nog aan wat ik allemaal zou kunnen gaan doen als ik thuis was om de maand vakantie nog lekker te genieten, maar helaas, ondanks dat ik nu wel geniet van het thuiszijn, het is anders dan verwacht. Het loopt voor iedereen anders dan verwacht helaas, geen verre vakanties, geen leuke verjaardagen naar Disney, geen bruiloften, geen 5mei feestjes, geen hemelvaartmotorritjes… Maar uiteindelijk blijkt maar weer: wat is het belangrijkste?! Je eigen gezondheid en die van je naasten!!

Wij hebben geluk gehad, geluk gehad qua timing. Blij met het besluit op dat moment, want anders had ik mogelijkerwijs, samen met nog veel andere mensen, vast gezeten in Peru of Argentinië. Samen met mam heb ik 2 weken lang kunnen genieten, alles kunnen doen wat we wilde doen en ik heb bijna 3 maanden lang kunnen genieten, de reis kunnen maken die ik wilde maken. Dat ik deze dan niet heb kunnen afmaken, super balen en vervelend, maar niet het ergste…

En dan sluit ik anders dan anders af met de woorden…

Blijf gezond! Blijf binnen!
& Lief zijn,
Xx. Tanja

Het Corona Virus besluit....

Ik kom naar huis, veel sneller, veel eerder, veel vlugger dan gedacht… laat ik me leiden door de wereld angsten? Ik heb geen idee maar mijn gedachtes (of is het dan toch ook mijn gevoel) hebben besloten. Ik kom naar huis… Aanstaande zondag al, samen met moeders stap ik het vliegtuig in… 

Vanochtend heb ik een ticket geboekt. Misschien een beetje impulsief, maar eigenlijk weet ik ook van niet. Al 2 dagen lang beheerst het corona virus mijn gedachten… Kom ik straks nog wel thuis!? 

Afgelopen 2 weken waren zo bijzonder, zo genoten samen met mam! Maar sinds 2 dagen heb ik een naar onderbuik gevoel en nare gedachten. Het internet gaat los op alle berichten van het corona virus. Nederland gaat los ofja eigenlijk mag het alles behalve los gaan. Amerika besluit vanaf zaterdag niemand meer vanuit Europa binnen te laten…. En vervolgens begint Zuid Amerika dus ook, want ook hier lopen de aantallen van besmettingen zeer snel op! Europeanen die Zuid Amerika binnen komen worden verplicht tot 14 dagen quarantaine somber op een 1 persoonskamer… Mensen komen het land niet meer in of uit. Vluchten die worden geannuleerd vanuit Nederland/Europa… De druppel was dat KLM mailt dat je gratis je vlucht kan omboeken…. 

De onrust, de onduidelijkheid, de vragen over hoe snel een land of een regering zaken kan regelen, de vragen over hoe snel vliegtickets uitverkocht raken…  ik wil daar niet de laatste maand mee bezig zijn…  De tranen kwamen, en veel, de gedachten schoten alle kanten op, wat wil ik, wat voel ik, wat denk ik: zijn het mijn angsten?! Of zijn het reële zaken die nu de wereld beïnvloeden? Ik wil nog niet naar huis maar ik wil 9 april wel naar huis! Kan ik dan naar huis?! Moet ik straks als ik in Peru aankom eerst 14 dagen in quarantaine omdat ik Europeaan ben? En dan heb ik nog maar 1 week, sja dan kan ik toch nu beter naar huis?!

Na lieve belletjes met nog lievere mensen en gelukkig mam die naast me zat besloot ik gister om nog 2 dagen af te wachten en dan naar mijn gevoel te luisteren… Een beslissing waar ik me in kon vinden, maar het gevoel van onrust was er nog steeds…  

Vanochtend na een goede slaap opende ik mijn ogen en het eerste wat ik dacht: Shit, wat gaat deze dag voor onrust zaaien. En als snel kwam een bericht binnen dat de Peruaanse overheid besloten heeft om geen vluchten vanuit Europa meer binnen te laten komen en dacht ik… Maar heej wacht als vluchten worden geannuleerd vanuit Europa naar Zuid Amerika, hoe lang gaat het dan nog duren voordat de vluchten terug naar Nederland/Europa worden gecanceld?! Toekomst denken, toekomst kijken maar we weten allemaal dat er nog steeds geen vluchten meer van en naar China gaan…

Op de KLM app ging ik checken of ik ook mijn vlucht vanuit Lima zou kunnen veranderen naar Buenos Aires want 2 weken lang in quarantaine zitten had ik ook geen zin in. De vlucht leek om te boeken… Gedachten gingen: hoelang nog?! Hoe lang zijn er nog tickets? Wat ga ik doen?! Mam gaat zondag, zal ik dan niet mee gaan?! Hoewel het wederom heel wat tranen heeft gekost heb ik na 5 minuten staren naar de bevestigingknop gedrukt. Veel sneller, veel eerder, veel stommer dan gehoopt begin ik zondag aan mijn reis terug naar huis. Gelukkig en gezellig samen met mam… 

In de auto op weg naar Salta gingen wederom mijn gedachten met me op de loop. Tranen kwamen in mijn ogen. Het besef: nog maar 2 volle dagen hier, genietend van mijn reis, ik wil nog niet naar huis, maar ik heb al besloten, doe ik er wel goed aan? Shit heb ik niet te snel besloten, wat nu als het artikel niet van eerste hand was? Ik wil eigenlijk nog genieten hier, ik wil Buenos Aires nog even zien, afscheid nemen en Peru, sja die wil ik misschien toch wel liever zien dan dat ik steeds heb gezegd, maar het besluit staat vast… ik ga naar huis…. 

En dan… de laatste paar zinnen van de blog om te laten weten dat ik naar huis kom, komt er een berichtje binnen. Vanaf 16 maart tot 30 dagen later gaan er vanuit Peru geen vluchten van en naar Europa… Misschien wel de bevestiging waar ik naar op zoek was, mijn onderbuik gevoel of mijn gedachten: ik heb erna geluisterd en zie hier het resultaat! Blij dat ik een vlucht naar huis heb! Tuurlijk is het zwaar, tuurlijk had ik langer willen genieten maar ik wil 10 april thuis zijn, en dat ben ik! 

Komende 2 dagen zullen hoogstwaarschijnlijk nog wat tranen vloeien, van geluk, van blijdschap, van dankbaarheid dat ik deze reis heb mogen maken met mensen die me dierbaar zijn maar ook tranen van dat het er, eerder dan gehoopt, op zit maar het is goed zo, mijn onderbuik gevoel had weer gelijk! 

Ik ga naar huis. 

Tot snel en tot voordat we elkaar zien…. 

Lief zijn! 

Xx. Tanja 

Buenos Aires

Daar zat ik dan, helemaal alleen, in de gigantische stad Buenos Aires… En dat voor 11 dagen. In m’n up, wachten totdat Mam kwam. Wachten, zo heeft het nooit echt gevoeld. Maar wat gingen de emoties alle kanten op, het waren gekke dagen, soms te gekke.

Vooral de eerste paar dagen waren raar. Ik had last van de nachtvlucht en een kleine jetlag, ik was moe, miste Paul en iemand om me heen, wist niet goed wat ik wilde doen en werd door alle keuzes die in z’n grote stad zijn verlamd.

De eerste dag was vooral slopend. Ik kwam om half 6 ’s ochtends aan in het hostel waarna ik heel blij was dat ik in bed kon slapen. Rond 10 uur werd ik wakker en sleepte ik me uit bed. Ik had 2 doelen deze dag: zien in welke wijk ik beland was en geld wisselen. En zo liep ik 10 minuten later door de straten van Buenos Aires. De eerste winkel die ik tegenkwam was een Tango kledingwinkel, ik eindigde op een plein waar nog geen 3 minuten later de Tango werd gedanst. Wauw, ik zat in Buenos Aires. De stad van de Tango, dat was wel duidelijk. Aangezien ik toch wel erg moe was liep ik nog wat rond en bracht ik de late middag en avond door in bed en hoopte ik dat ik me de volgende dagen beter en fitter zou voelen.

En ja hoor, de daarop volgende dagen gaven me nieuwe energie, ik liet me door de straten verdwalen, volgde mijn neus waar mijn neus me heen bracht. Ik zag de mooie bijzondere monumenten, historische pleinen, de brasserie, de kleine vele vintage winkels, ik zag de stad vanuit de hoogte, ik at de eerste lekkere Argentijnse steak bij een typisch eettentje. Beetje bij beetje werd ik misschien wel een beetje verliefd op deze stad, nowja eigenlijk de 2 wijken waarin ik veel verbleef. Genieten dit.

Toch hoopte ik stiekem ook wel dat ik nog wat leuke mensen zou ontmoeten dezer dagen want de mannelijke roommates die ik had sja… bijzondere typetjes, niet de mensen waar ik gehele dagen mee zou willen rondhangen. Maar gelukkig, kan ik best wel een paar dagen lekker in mezelf gekeerd zijn, gewoon doen wat ik wil en dat deed ik. Op zondag verbaasde ik me van de gezellige mensen op straat en in de parken, de vele drumbands door de straten, muziek bijna overal en de mensen die even inspringen om mee te dansen (piepjong of piepoud, het maakt niet uit, iedereen doet mee!). Ik genoot overal van, liet me verbazen, liet me verwonderen, nam de tijd want agh ik had nog heel wat dagen te gaan. Ik eindigde op een plein, wat voor mij een gewoon plein was met tango les. Maar 4 uur later zat ik daar nog steeds zat met een gigantische glimlach… Het plein werd namelijk overgenomen door Tango dansers, het begon bij een 5 a 10 koppels en het eindigde in 40 koppels, dansend de tango, om de 4 nummers was er een kleine pauze en werden de vrouwen door andere mannen uitgenodigd om te dansen en zo ontstonden er nieuwe koppels. Ieder op zijn eigen manier, de èèn traditioneel, de ander vol eigen improvisatie maar allemaal met 1 zelfde idee: wij dansen de Tango en heel passioneel! Wat bijzonder dat mijn neus me hier naar toe bracht, ik dit mocht aanschouwen en observeren en dat er mooie gesprekken uit voortkwamen. En dat allemaal over de Tango, een dans, die me wel duidelijk werd, die ik ‘nooit’ ga leren….

Op maandag was het carnaval, ja, carnaval. Precies dezelfde datum als in Nederland (ofja Nederland?! Limburg!). Vanuit het hostel werd er aangeboden om mee te gaan naar de parade en dus nam ik die kans… Want Carnaval in een andere cultuur, dat wilde ik wel zien. En wederom liet ik me verbazen, het was geen carnaval zoals in Nederland of Brazilië, nee maar wel op een manier, die ik niet had willen missen. Het waren geen wagens maar alleen maar drumband die door de straten heen trommelde, met vele dansers, en ja wederom piepjong en piepoud, iedereen deed mee. Te zien was dat het een echte familietraditie is. Helaas waren de gaten erg groot en duurde het lang. Met effect dat de sfeer een beetje verloren ging. Na 2 a 3 uur gekeken en gewandeld te hebben vonden we het wel goed geweest en verstoppen we ons in een biertentje, waarna we de rest van de avond daar verbleven. Rond de klok van 11 was het zo ongeveer afgelopen en vonden wij het tijd om terug te gaan, terug naar het hostel. Behalve voor mij. Aangezien ik om 12 uur jarig was, vond ik het wel een geschikt moment om mezelf te trakteren, te trakteren op een betere plek: een heerlijk luxe hotel, zonder mensen, lekker in m’n up. Een kadootje aan mezelf voor m’n verjaardag. Want agh, je mag jezelf best trakteren als je jarig bent!

En ik genoot ervan, ik genoot van de ruimte, mijn eigen plekje, niet hoeven delen, mijn eigen dingen doe, een bad en mezelf trakteren op een goed boek, een taartje en de lieve mensen die vanuit Nederland mij een fijne dag wenste. Een mooie dag om mijn 29e verjaardag te vieren en dat in Buenos Aires.

Terug in het zelfde hostel, had ik een andere kamer geboekt. Dit keer een 6 persoons meiden kamer. Met de hoop dat de plas IN de wc, i.p.v. VOOR de wc zou komen en een grotere kamer dan de 4 persoons en agh die meiden haren en troep die nam ik dan wel voor lief. Al snel leerde ik Lorena kennen een meid uit Zwitserland, die net die dag aangekomen was. Samen aten we een hapje en besloten we morgen, samen, de toerist uit te hangen tijdens de walking tour van het hostel.

In de vroege ochtend genoot ik nog van een heerlijke wandeling (en een goede croissant) bij de waterkant van de wat New Yorks aanvoelende wijk van de stad. Hierna was het nog bijna haasten om mezelf op te frissen en klaar te staan voor de missie: zien wat Buenos Aires nog meer te bieden had, dan alleen het gedeelte waarin ik verbleef… Samen met Lorena (en de andere gasten van het hostel) startte we de walking tour… Na 4 uur, heel wat kilometers lopen, weinig info maar wel mooie en bijzondere plekken gezien te hebben eindigde onze tour bij de begraafplaats. Mede voordeel van de tour was dat we niet meer met z’n 2tjes waren, maar met z’n 3tjes. Steffen was erbij gekomen. Een jongen uit Duitsland, die behoorlijk goed Nederlands kan (en dat voor 2x een half jaar in Groningen gestudeerd te hebben). Samen hadden we het gezellig en besloten we tegen de avond ook nog, de door het hostel georganiseerde tango les, te joinen. Los van elkaar hadden we alle 3 niet het idee om een tango les te nemen, samen dachten we hier anders over. Dus liepen we in de avond naar de tango danszaal een stukje verderop, lachten we wat maar gooide we onze heupen los en joinde we de tango les samen met mensen die al 7 jaar les hadden en de andere beginners. Sja, over hoe de les verliep: bijzonder. De eerste start was voor mij verbazingwekkend. Ik had een goede leider (geloof meteen dat dit helpt, aangezien mijn danskunsten echt niet goed zijn) maar ik danste de basisstappen van de tango al vrij snel en ook nog makkelijk. Sja toen werd het iets moeilijker, aangezien de basis niet meer de basis was en ik Steffen als leider kreeg. Maar agh met de gedachten van zondag op het plein (ik zal ‘nooit’ een Tango danseres worden), hadden we de grootste lol en genoten we, ook van dit moment.

De resterende dagen in Buenos Aires brachten we samen door met z’n 3tjes. We genoten van een uitstapje naar El Tigre (een delta gebied een uurtje met de trein vanuit BA), genoten we van biertjes drinken, nog een walking tour (dit keer met heel weinig wandelen en heel veel info), een wandeling door de hippere wijk van BA met Street art en werd ik boos en teleurgesteld. Boos op mezelf, het tentje waar ik een water kocht en het wisselkantoortje waar ik mijn euro’s gewisseld had. Want ja hoor, het zou bijna ‘moeten’ gebeuren maar ik kreeg in 1 dag tot 2 keer toe te horen dat mijn geld nep was. Uh huh? Nep?! Dit geld had ik gekregen dus kon niet nep zijn. Maar sja, geld wat je krijgt betekend in Buenos Aires niet meteen dat het dan ook echt is. Ik was er nog voor gewaarschuwd, maar ja waar moet je op letten?! De eerste situatie deed zich voor in de taxi met een briefje van 500 (ongeveer 7 euro 50). Verbaasd, beduusd en boos zat ik daar, hoe kan dit nu?! Na lang nadenken: gekregen bij het tentje in La Boca, de enorme achterstandswijk van Buenos Aires, een watertje betalen met 1000 pesso’s (ongeveer 15 euro) en vervolgens wisselgeld terug krijgen waarvan dus de 500 pesso’s nep! De tweede situatie deed zich voor, nog geen 3 uur later, bij de wasserette gaf ik een briefje van 1000. Meteen werd gezegd: vals! Toen werd ik een beetje boos en ook nog angstig!! Want ik bedacht me: dit briefje heb ik gekregen van het wisselkantoortje…. En jeej in het hostel ligt nog veel meer geld van ditzelfde kantoortje. We snelde ons naar het hostel, waar we op de grond gingen zitten om ieder briefje stuk voor stuk te checken: echt of nep?! ‘Gelukkig’ viel de schade mee. Buiten dat ene briefje verder geen!! Grote opluchting want ondanks dat het ‘maar’ geld is, ik heb er ook voor moeten werken en vind ik: zij dus ook!! Het was even voelbaar en merkbaar, maar we hielden er wel een goed verhaal aan over + een gratis souvenir. Nowja, gratis?! Misschien wel duurder dan ik voor een souvenir over zou hebben.

De laatste volle dag met z’n 3tjes genoten we van niet te veel doen, het waren immers 3 volle dagen geweest, morgen zou mam komen en wist ik dat de daarop volgende dagen ook druk waren. Even een rust momentje met niet te veel doen was dus gewenst. Echter werd het alsnog, door de gezelligheid en het willen genieten van het moment een dag vol… vol lekker eten, goede gesprekken en sloten we deze dag af op plein waarop wederom ongeveer 30 koppels de tango dansten…

Kortom: Wat een heerlijke dagen in een fantastische stad met leuke mensen!

Inmiddels is moeders er al eventjes, al meer dan 3kwart van haar vakantie zit erop. Aangezien dat we het zo druk hebben met genieten, duurde deze blog ook extra lang. Maar alvast een tipje van de sluier: ze mocht nog even mee genieten van de gezelligheid in Buenos Aires en genieten we nu volop in noord Argentinië! Binnenkort te lezen in de volgende blog…

Lief zijn !
Xx. Tanja

Negen en twintig!

Zeven en twintig!

En dan wordt je bijna 30. 30 jaar oud! Wat een LEEF-tijd! Geleefd ja dat heb ik toch al echt wel! Blij met de dingen die ik gedaan heb en heb mogen ontdekken!
Maar goed zevenentwintig; ondanks dat het nog 3 jaar duurt begin ik er opeens over na te denken. Wat wil ik nog bereiken voordat de echte lichamelijke aftakeling begint? Sja het moet niet gekker worden, maar zo voelt het soms wel al. En wat zou ik dan toch willen?! Normaal ben ik niet zo van lange termijn plannen, echter denk ik bij deze wel; voordat ik het weet ben ik dadelijk 30 en dan wordt eraan beginnen alleen maar lastiger! Dus heb ik een lijstje gemaakt van hetgeen wat ik nog zou willen. Vooral op fysiek gebied, want ach dat lichamelijk bezig zijn dat zit er dan toch in he.

Daar komt het lijstje:
- 200 meter vlinderslag zwemmen in een wedstrijd. Want als je al 30 jaar zwemt kan het niet zo zijn dat je dit als enige afstand nog nooit hebt gezwommen. En dan moet je dit toch wel voor de 30 gedaan hebben. Eigenlijk wel al voor de 20 maar daarvoor is het nu toch wel echt al 7 jaar te laat.
- Halve marathon rennen. Rondjes rennen is best leuk maar met een doel rennen word leuker. Een streven en of het haalbaar is, nog geen idee. Maar het idee is in ieder geval leuk, het trainen misschien iets minder.
- 100x100 zwemmen; gewoon 1 keertje 10 KM zwemmen. Ja gewoon, om eens te zien of ik dat red, wat ik tegen kom en heerlijk tegen mezelf vechten.
- Een HEL-week doorstaan. ‘Gewoon’ eventjes back to je eigen basic.
- Iedere week een blog schrijven over mezelf. Dit is niet eens iets wat moet voor ‘m dertigste. Maar zoals ik was aan het denken; iets wat ik leuk vind om te doen en eens te ontdekken of dat ook blijft als ik het echt voor mezelf doe. M’n gedachten etc. eens op papier zetten. En wie weet lees ik ze ooit nog wel eens terug.

Volgens mij, buiten alle andere dingen die ik nog graag wil (lees; reizen en reizen en nog meer reizen) zijn dit wel dingen die ik wil doen. Een plan maken en mezelf eraan herinneren lijkt me best een goed plan, anders is het dadelijk 3 jaar later en agh… dan begin het al he. Die lichamelijke aftakeling…..

Deze blog schreef ik dus 2 jaar geleden… Nu is er dus ‘opeens’ een andere leeftijd:
Negen en twintig!!
Dan zit je nog maar 1 jaartje van de 30 af, sja en wat is er dan van het lijstje gekomen? Valt dat even tegen.. Vrij weinig, eerlijk gezegd er is niets van gekomen maar als ik beter nadenk… is dat echt niet het geval lieve Tanja. Een beetje minder kritisch zijn en liever zijn voor jezelf, mag best soms.

- Die 200 meter vlinderslag, sja daar is niets van gekomen. Anderhalf jaar geleden liep ik bijna een half jaar bij de fysio vanwege overbelasting in schouders: opgelopen bij.. Jawel hoor het zwemmen! Dus best onhandig om dan te gaan trainen voor die 200 vlinder. Maar weet je wat het fijne is, je hebt nog een heel jaar?
- Een halve marathon rennen, sja daar heb ik wel aan gewerkt, of in ieder geval een klein jaar geleden liep ik voor het eerst de 10 KM op de Venloop en was ik daar heel erg blij mee. Vond het heerlijk om buiten te zijn en mezelf uit te dagen. Maar eerlijk is eerlijk mijn knieën werden ook uitgedaagd en aangezien ik bijna iedere dag ‘zeurde’ dat ze pijn deden is de vraag hoelang wil je dan doorgaan? En hoewel ik dan wel een PMT-er ben (en dus iedereen vertel dat ze naar hun lichaam mogen luisteren) ook ik vind het lastig om naar mijn lichaam te luisteren, al helemaal als het me in de steek laat… Maar om tot een conclusie te komen: die halve marathon zal ik zeer waarschijnlijk nooit gaan lopen, mijn knieën zijn dan belangrijker dan dit doel…
- 100x100 zwemmen. Sja beetje het zelfde verhaal als de 200 vlinder tel daarbij op dat ik er ook wel tegenop zie, want oef ik zal eens eerder moeten stoppen…. Maar ook nu: jeej Tanja ik heb nog een jaar en wat is het ergste dat er gebeurt als ik het niet haal?! Precies; helemaal niets!
- Een HEL-week, woeps! Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht, oeps… sja… wanneer ga ik dat doen??? Misschien ‘moet’ ik bij terug komst van mijn reis deze toch eens gaan plannen…. (helpt iemand me eraan herinneren?! Of doet iemand mee?!)
- Blogs schrijven, iedere week?! Hier echt niet aan toe gekomen, ofja dat heet dan geen tijd voor genomen. Niet belangrijk genoeg dus, of andere dingen waren belangrijker. Ergens jammer, maar ergens dus ook mijn keuze. Dus is het dan nog jammer? Het is oké, maar misschien wel iets om op te pakken, geen verplichting aan te maken maar te doen als ik er zin in heb. De blogs die ik nu voor het reizen maak, kosten me tijd, soms meer tijd dan me lief is. Mijn dyslexie helpt me hierbij niet maar toch vind ik het ook weer heerlijk om te doen. Daarnaast vind ik het heerlijk om verhalen terug te lezen van de gemaakte reizen en zo ook weer herinneringen op te halen. Hierdoor weet ik waarvoor ik het doe. Dus wie weet, ook na de reis eens kijken of ik het vol kan houden.. Al zijn het maar korte berichten, aan mezelf, mijn gedachten en gevoelens op schrift krijgen… Of zoals ik wel eens vaker doe (vooral met werk dingen) voice over berichten maken naar mezelf… Klinkt gek maar het werkt perfect. Privé gerelateerd zijn vriendinnen daar ook de dupe van… dan spreek ik volledige berichten in en zeg ik: bijna een therapie sessie met mezelf…

Sja 2 jaar geleden had ik het over mijn vooral lichamelijke to do lijst.
Dat de lichamelijke aftakeling er in zit, sja daar ben ik ook wel al achter. Mensen die ouder zijn zullen nu misschien wel denken; en je bent pas 29, je weet niet waar je het over hebt, wacht maar want het wordt veel erger (of misschien wel: waar heeft zij het over?!) Maar voor mij is lichamelijkheid heel erg belangrijk!

Maar goed, leeftijd is maar een leeftijd maar afgelopen dagen heb ik genoten van dat ik reizend 29 mocht worden. Niet altijd even leuk om de mensen die je lief hebt niet om je heen te hebben maar wel leuk omdat ik mijn reis ben aan het maken.
De reis die ik wilde maken, de dingen die ik wil(de) zien. Dit doen omdat ik later niet wil zeggen: had ik maar….

Afgelopen dagen heb ik bewust het programma over mijn lijk gekeken. Een programma wat jonge mensen volgt in hun ziekteproces waarin zij vrijwel allemaal uitbehandeld kanker hebben. Iedere aflevering denk ik: waarom kijk ik dit want iedere keer zit ik te huilen! Maar ik kijk het, iedere keer weer met verbazing over hoe jong deze mensen zijn! De boodschap: het leven kan veel te kort zijn, dus geniet, geniet van alle dagen die we op deze mooie wereld mogen zijn. Ik weet ik ben nu ver weg ben om van deze mooie wereld te genieten maar ik weet ook: in Nederland is het ook fantastisch mooi, kijk eens om je heen… zelfs op een dag dat het regent: wat mag jij genieten dat jij hier bent, wat mag jij genieten van het gevoel wat je hebt. Of dat nu blij, boos, bang of bedroefd is… het hoort bij het leven, niet altijd even makkelijk maar wel het leven. Geniet daarvan! En doe de dingen die je denkt en voelt dat je moet doen!

Doe en geniet!

Lief zijn !
Xx. Tanja

Costa Rica, samen met jou!

Als je me nu vraagt hoe zou je Costa Rica omschrijven zou ik zeggen: een grote dierentuin alleen dan beter, vrijer, mooier en warmer. Wat hebben wij genoten, genoten met elkaar, van het mooie land, van de bijzondere dieren en van de mooie plekken. Wat een afwisselend land, zo veel te bieden en helaas nog lang niet alles gezien…

De blog schrijven was ook een hele klus, uitstel gedrag aangezien het eigenlijk te veel is om op te schrijven… Maar na 3 dagen denken en doen vandaag toch onder het genot van een kopje koffie en tango dansers geëindigd, dus je bent alvast gewaarschuwd voor een lange blog…

Aangezien ik 1 dag eerder in Costa Rica aan kwam dan Paul, kon ik hem ophalen bij het vliegveld. Blij om elkaar weer te zien vertrokken we richting San Jose. Een stad die prima te missen is, maar aangezien we eerst even met elkaar wilde zijn en niet meteen de auto wilde instappen hadden we vooraf al besloten om 1,5 dag hier te zijn. En dit was precies genoeg om bij te komen van de jetlag, de stad te zien, relaxt een drankje te doen met uitkijk op het plein vol zondagsmensen, goed bij te kletsen en heerlijk te eten bij een Argentijn. De ochtend erop vertrokken we richting het autoverhuur bedrijf. Op naar onze auto om te kunnen rondcrossen en onze weg te vervolgen naar Manuel Antonio. De eerste plek, 1 van de bekendste nationale parken van Costa Rica. Na ongeveer 3 uur rijden kwamen we aan in Manuel Antonio en daar begon onze zoektocht naar het hotel, want ook booking kan je soms naar de verkeerde plek sturen. Gelukkig was er een aardig mannetje die ons naar de goede plek wees. Onderweg kwamen we langs een bar met een groot uithangbord: DE beste plek voor zonsondergang. Nadat we incheckte vertrokken we dus al vrij snel naar die bar (Barba Roja wat betekend: Rode baard, makkelijk te onthouden toch voor Paul?!). En heel even waren we bang dat we niet eens een zonsondergang zouden zien want de wolken kwamen voor de zon… maar nog geen 10 minuten later zagen we, misschien wel de mooiste, zonsondergang ooit! De wolken verkleurde, werden paars, oranje en goud bij elkaar. Wauw, en dan nog te bedenken dat we 2 rode papagaaien voorbij zagen vliegen. Genieten dit! Terug bij het hotel was er opeens een beetje ophef, dus wij (ramptoeristen als we zijn) gingen kijken. Bleek er een slang boven in de nok te zitten, recht boven het kookstel op nog geen 3 meter afstand van de grond… gruwel!! De eigenaar plaatste een bordje knoflook, schijnbaar houden die beesten daar niet van en zouden ze dan weggaan. Echter dacht ik vooral: ja maar wij slapen nog geen 10meter verderop en overal zitten kieren in de deuren en ramen. Een beetje para heb ik mijn tas de daarop volgende 2 dagen wel dichtgehouden en iedere keer dat ik de badkamer open maakte checkte ik de hoekjes… Na toch nog goed geslapen te hebben en niet eens gedroomd over een slang, stonden we op tijd op om te zorgen dat we om 7 uur bij het park waren. Daar nog snel een gids geregeld, de gouden tip! Want zonder die gids hadden we alleen wat apen gezien waarschijnlijk. De gids riep me al binnen 2 meter terug, want op de poort die ik doorliep zat een gigantische sprinkhaan, die ik natuurlijk niet had gezien. 20 meter verderop zagen we (wederom met hulp van de gids) een hertje liggen (ja een hertje, wij keken er ook even gek van op). En de daarop volgende 2 uur genoten we van al het moois wat dit park te bieden heeft. We zagen gigantisch veel: 2 soorten apen (brulaap en de doodhoofdaapjes), een luiaard die ook nog bewoog (later bleek dat ze gemiddeld 20 uur per dag slapen), een Jezus crist hagedis (deze kunnen over water rennen) een hagedis die zijn vel was aan het wisselen, een kleine dode slang die opgegeten werd door de kikkervisjes, kreeftjes en gigantisch veel grote blauwe vlinders en een toekan! Wat een mooi park, rond het middag uur begon het erg druk te worden en werd het steeds warmer. We besloten nog wat rond te wandelen, niet op het strand te gaan liggen verbranden en terug te gaan naar het hotel om daar in het zwembad te plonsen. In de avond vertrokken we weer naar de rode baard, wederom een zeer aangename zonsondergang, goed gezelschap, een lekkere cocktail en zag ik nog een perfecte uitziende en zittende toekan, (wat ik dan perfect noem is een raadsel) helaas vloog deze weg voordat ik er een foto van kon maken. Sja dat is dan het nadeel van een open dierentuin ;).

De dag erop vertrokken we vroeg, (nadat we nog even een aapje voor ons raam lopen), op weg naar het volgende nationaal park: Corcovado. Een minder toeristisch NP, dit wegens dat het op een schiereiland ligt en hierdoor moeilijker te bereiken is, tevens is het een lange weg (en water) erna toe en ben je verplicht het te doen met gids, echter heeft dit NP een grote diversiteit aan flora en fauna, dus wilde wij dat zien. Na een rit van anderhalf tot 2 uur, stapte we, voor 1,5 uur in een bootje om de rivier af te varen en vervolgens via de zee naar onze verblijfplaats te komen. Hier aangekomen werden we verwelkomd door 2 mannen, moesten we onze schoenen uit doen en door het water naar het tentenkamp lopen. Het ‘kamperen’ kon beginnen. Nog geen 2 minuten waren we er en werden we gevraagd of we wilde meekomen: er bleek dicht in de buurt een boa constrictor te liggen en vlak daarna zagen we ook nog een luiaard boven in de boom hangen. We werden begroet met: Welkom in de jungle! Vol enthousiasme viel ik vervolgens moe van de reis in slaap op de stoel… Op het moment dat ik wakker werd, keek ik toch wel even gek op: er stond een gigantische pelikaan voor de tent. Genieten!! De eerste dag vloog voorbij met rondkijken, wederom een mooie zonsondergang te zien op het privé strandje in de buurt en heerlijk eten. Op tijd lagen we in bed want morgen zouden we dan echt het nationale park ingaan met een groepje en een gids.

Wederom met een klein bootje werden we opgehaald, gingen we de open zee weer op en plots werd te boot stil gelegd en zagen we een klein groepje dolfijnen. Dit hadden we niet verwacht, waardoor het nog specialer was. Na anderhalf uur varen kwamen we aan bij Corcovado. Meteen zagen we al dat het een ander park was, meer jungle en minder grote wandelpaden. Na 10 meter zagen we wederom een luiaard, niet veel later zagen we een bijzondere vogel (waar ik natuurlijk de naam van ben vergeten), een vleermuis hangen in een blad en een nestje met 1 kleine colibrie in. Gelukkog zagen we nog veel meer: heel veel apen, de blauwe vlinders, kleine en grotere salamanders, gigantisch veel mieren (met stukken bladeren op hun rug, deze nemen ze mee in hun nest, plassen erop en vervolgens ontstaan er zo paddenstoelen die vervolgens dienen als eten voor ze!) en zagen we op het moment dat op terug weg naar de boot waren nog 2 tapiers (die beesten met z’n lange neus) en wasbeertjes. Wat gaaf! Op terug weg met de boot werd het nog even spannend, we wisten dat er een mogelijkheid in zat om om te slaan vanwege de grote golven op de zee. We hadden een goede stuurman, maar toch zag ik op een gegeven moment een golf komen, ik voelde de spanning stijgen, ik hoorde de stuurlui wat meer praten met elkaar en zag ook in hun ogen de spanning, de golf werd groter en groter, kwam dichterbij en dichterbij en opeens was ie er… juist op precies het goede moment draaide de stuurman de boot om, waardoor op het moment dat de golf omsloeg wij op het hoogste punt waren en dus niet mee omsloegen! Woo-ho, die spanning op de gezichten (denk ook die van mij) maar de opluchting was net zo groot, er werd even gejuicht door de mannen en de rust kwam terug en hadden we voor de rest een goede vaart. Bij terug komst waren we beide moe maar super voldaan. De derde dag hier gingen we snorkelen, gelukkig was het water wat rustiger en hadden we een goede rit erna toe. Al snorkelend zagen we, ook nu weer, veel. Wat een geluk hebben we toch om dit mee te mogen maken. We zagen heel veel gekleurde kleine en wat grotere vissen en niet veel later zagen we grote roggen, 3 kleine haaien (gelukkig heel ver onder ons waardoor ik het maar een beetje spannend vond) en opeens zagen we zelfs een schildpad heel rustig liggen. En nog geen 2 minuten later bedacht deze schildpad dat hij zuurstof nodig had, dus ging hij richting het wateroppervlak waardoor we hem van heel dichtbij zagen zwemmen en een beetje mee konden zwemmen. Wat gaaf!!! Richting het einde van de snorkeltocht zagen we nog een gigantisch grote schol vissen zwemmen, wel 300 vissen bij elkaar van hetzelfde soort die een soort van draaikolk maakte met zichzelf! Zoo cool! Na het zien van deze schol zat het snorkelen erop en vertrokken we weer terug naar het vaste land. Hier keken we nog de zonsondergang op het strand en genoten we nog even heel hard van alle belevenissen. Op het moment dat we naar bed gingen werd er nog even behoorlijk geschreeuwd, op de handdoek die ik mee nam in de tent zat een dikke vette vieze spin (leek op zo eentje die wij in Nederland ook kennen dus niet gevaarlijk, maar sja in Costa Rica ben ik daar niet geheel zeker van). Gelukkig was daar de helden daad van Paul die hem naar buiten bracht, helaas voor mij bleef die daar voor de tent nog wel een paar uur zitten. Gruwel! In de ochtend zou de boot ons vroeg komen halen om ons naar het vaste land weer te brengen, jammer dit stuk van de reis zat erop. Maar voordat we weg gingen, werden we tijdens het ontbijt nog even gehaald. Er zat, heel dichtbij, in een boom een luipaard die wakker was, en jawel hoor toen we stonden te kijken bleek dat hij ook nog een baby bij zich droeg! Wauw! Deze gehele trip was zo fantastisch, zo veel mooie plekken en dieren mogen zien. Het kosten dan ook behoorlijk wat maar ooh zo waard. Een magisch plekje.

Vanuit Corcovado vervolgde we onze weg naar het volgende bijzondere plekje: Uvita. Hier sliepen we in een gezellig en leuk hostel dicht bij een bijzonder strand. Bijzonder aan deze plek is dat er bij eb een stuk land vrij komt, dit stuk land heeft de vorm van een walvis staart! Als je inzoomt op de Google maps, zie je het zelfs liggen. Laat er nu ook nog eens op deze plek walvissen zijn, als het het goede seizoen is. Laat het nu ook nog eens het goede seizoen zijn. Dus na een nachtje slapen stapte we weer een boot in om de walvissen te spotten. 3 uur lang keken we, zochten we maar vonden we er geen 1. Balen, maar wel zagen we vrij lang en vrij veel dolfijnen bij de boot, dus daar genoten we ‘dan maar’ van.

Na deze plek vervolgde we onze weg naar Jaco, 10 jaar geleden een klein dorpje met goed surf strand, nu een surf resort met hoge hotelgebouw en 1 grote toeristische straat met restaurants en souvenirshop. Een leuke plek om een avondje en nachtje door te brengen om vervolgens naar het volgende schiereiland te reizen per auto en boot. Op weg naar Santa Teresa. De ochtend stond ik een beetje met het verkeerde been uit bed (weinig slaap, vermoeide dagen en een gekke droom) maar gelukkig was Paul er die het perfect wist te tackelen en kon ik het laatste kleine beetje weg halen door te genieten van de omgeving en de behoorlijk hobbelige niet geasfalteerde weg. Na een leuke rit kwamen we aan in Santa Teresa. Een heel bijzondere plek, een plek die niet te omschrijven valt, een plek waar je geweest wil zijn. Een heel klein dorpje ofja eigenlijk 1 stoffige ‘straat’ waar je, zodra je er binnen komt de relaxheid al voelt, je van links en rechts quats voorbij komen, waar je het stof van je boekje moet vegen als je de bladzijde omslaat, waar een geweldig strand is om te surfen en deze mensen allemaal met hun surfboardje over straat lopen, rijden, fietsen en waar een vreselijk lekker eettentje/bakkerij om de hoek bij het hostel lag. Genietend van deze plek brachten we in deze bakkerij veel tijd door, onder het genot van een goede koffie, lekker stuk gebak genoten we, kwamen de apen tevoorschijn, wandelend, over de elektriciteitskabels en kreeg ik een opmerking van de bediening: You look so happy! Enige wat ik dacht was: hoe kan het ook anders?! Kijk eventjes om je heen, dit is toch ook genieten?! Hoe kun je nu niet blij zijn?! Paul nam op deze plek surflessen, ik bleef veilig op de kant staan kijken, we genoten van de surfwedstrijd, het lekkere eten en de relaxte vibe, een mooie waterval in de buurt, leuke mensen om ons heen en de relaxte vibe. De 3 dagen vlogen voorbij, een plekje waar we beide nog best 1 a 2 dagen langer hadden willen blijven maar helaas wilde we de andere plekken ook nog zien en daar de tijd voor nemen. Dus vervolgde we onze weg naar Monteverde.

Helaas werd Paul tijdens deze rit ziek en wilde hij vooral zo snel mogelijk bij het hostel zijn. Daar aangekomen kroop hij in bed, zorgde ik voor wat eten en drinken en liep ik over straat te genieten van de blauwe lucht en de miezel die in de lucht hing. Monteverde staat namelijk bekend om 2 grote gebieden regenwoud wat vaak bedolven wordt onder de wolken wat weer mooie plaatjes geeft. Door het hoogte verschil gingen we dan ook van ongeveer 35 graden terug naar een graad of 20. Van korte jurkjes naar lange broeken dus. Rustig aan ging het wat beter met Paul en waren wij vooral blij dat we de tijd ook hadden dat ie ziek kon zijn, we in een mooi hostel sliepen en het niet al te warm was. Na 2 dagen rustig aan doen ging het wat beter met Paul en zijn we het regenwoud in gegaan. Het was een vrij mooie dag, vrij weinig wolken en vrij droog. In het park zelf zagen we niet heel veel beesten, maar wel een 1000 poot, wat vogels en hele mooie bomen en planten. De bomen hier zijn veelal onder het mos (dit weer door de regen etc) of op de bomen groeien weer nieuwe planten. Een mooie en bijzondere plek om 2 uur rond te wandelen en vervolgens nog een kopje koffie te drinken bij het kolibrie café. Een plek waar heel veel kolibries samen komen (mede doordat ze hier lokkers hebben opgehangen). Wederom een magisch plekje. Zo veel kolibries, die gekke bijzonder snelle beestjes met een spitse lange snavel: we kregen er niet genoeg van.

De laatste halve dag die we in Monteverde hadden, besteedde we aan zip line! Helaas regende het wel wat, maar de kou en de regen liet ons niet tegenhouden. We genoten, hoe kan het ook anders als je een regenboog ziet terwijl je hangend als een vogel (of superman) over het regenwoud heen vliegt. Paul ging zijn angsten aan om de swing te maken, ik stuiterend van de adrenaline achter hem aan.

Vanuit het zip line hadden we een lange weg te vervolgen naar onze 1 na laatste stop: la Fortuna. Een mooie route, over meestal redelijke goede wegen, langs een groot meer met mooie uitzichten. We stopte bij een Duits restaurantje om een curry worst te eten en heel veel mooie gekleurde vogels te zien en reden vervolgens verder. Om vervolgens te gaan zoeken naar waar La Fortuna bekend om staat, namelijk: de vulkaan! Helaas was het best bewolkt dus zagen we alleen de aanzet. Maar niet getreurd, ook hier hadden we 3 overnachtingen dus vol goede moed, dachten we dat we deze wel zouden zien. Maar helaas, dag 1 begon al met regen dus besloten we lekker in bed te blijven (oeps, tot 12 uur) agh tijd genoeg, dag 2 stond in het teken van regen en behoorlijk wat wolken. Echter werd ons ook verteld bij aankomst: het weer kan hier slecht zijn maar 10 km verderop beter. Dus vertrokken we tussen de buiendoor naar de hangbruggen die ons over het regenwoud zou leiden. Maar daar aangekomen zagen we geen hand voor ogen, waaide het behoorlijk en besloten we na een kop koffie om geen 30 euro uit te geven aan hangbruggen die we overliepen maar verder niets zouden zien. En agh, morgen zou de laatste kans zijn: of de vulkaan of de hangbruggen. Helaas was het stadje zelf een beetje saai (het was uiteindelijk niet meer dan hostels, restaurants en souvenirshop en een pleintje). Maar goed, met goed gezelschap, eten/drinken en spelletjes spelen kwamen we ook deze tijd door. In deze stad kwam echter ook het besef: we hebben nog maar heel kort samen, deze fantastische reis zit er voor ons bijna op, nog maar 2 overnachtingen en dan gaan we weer afscheid van elkaar nemen… Paul naar huis, heerlijk naar zijn eigen bed en naar Emily die toch wel erg jaloers is (en vooral later wel met haar eigen kinderen naar hetzelfde land wil), ik door naar Buenos Aires. Maar goed, met nog 2 nachten te gaan wisten we ook dat we nog 2 dagen volle bak van dit mooie land konden genieten.

En ja hoor, alsof het zo had moeten zijn was het de laatste kans om iets te gaan doen: Droog! Dus op naar de vulkaan. Helaas konden we de vulkaan niet echt op maar wel een pad lopen waar je mooie uitzichtpunten op de vulkaan hebt en je een stuk over vulkanische stenen loopt van de uitbarstingen in 1968. Een mooi pad, bizar al om te zien hoe snel er weer bomen en planten groeien op vulkanisch gebied. Een rijk makende en vruchtbare omgeving die vulkaan! Jammer genoeg hebben we in die 4 dagen het puntje van de vulkaan niet kunnen bewonderen, de wolken bleven er voor zitten.

Na de mooie wandeling pikte we onze spullen op bij het hostel en vervolgde we onze weg naar: Atenas. De vrouw aan de receptie keek even heel raar op toen we zeiden dat we daarheen gingen: ‘maar daar is niets te doen!’ Now was dat nu juist de bedoeling. De laatste dag/avond/nacht wilde we niet in San Jose doorbrengen maar ook niet te ver van het vliegveld af zitten. Atenas was daarvoor het geschikte plekje, of eigenlijk gezegd het hotel wat we daar hadden was het geschikte plekje. Tijdens de rit naar deze plek, genoten we nog volop, juist omdat we wisten dat dit de laatste mooie rit van dit land zou worden. Even was ik aan het denken joh het zou toch tof zijn om nu nog een aapje ofzo tegen te komen en nog geen minuut later vloog er een toekan over!!! Wauw! Zoo gaaf, want na die toekan die weg vloog bij het andere NP hadden we er geen meer gezien. Helaas zag Paul ‘m niet (die was natuurlijk goed aan het opletten op de weg) en konden we niet draaien of stoppen.

Bij aankomst in Atena zagen we meteen dat we een goede keuze hadden gemaakt. Het was een hotel op een berg, met een klein zwembadje, een heerlijk groot bed, maar het beste van alles was dat het overal verre uitzichten had! In het restaurant kon je bijna 360 graden rond kijken over alle mooie uitzichten en op onze kamer keken we uit een gigantisch raam naar de bergen. In de avond genoten we van heerlijk eten met zeer aangename uitzichten over San José en vervolgens zagen we in de nacht een gigantische mooie sterrenhemel vanaf het plat dak!

’s Ochtends werden we wakker met het fantastische uitzicht op de bergen, toch waren we een beetje verdrietig. Na het ontbijt, wederom met mooie vergezichten, vertrokken we naar het verhuurbedrijf. Daar leverde we de auto in en zij brachten ons naar het vliegveld. Gelukkig vlogen we nog samen naar Panama. Maar eenmaal aangekomen was dan toch echt het afscheid daar. Na wat tranen, kussen en zwaaien vervolgde we onze eigen weg. Precies tegelijkertijd vertrokken we: Paul naar Schiphol, ik naar Buenos Aires. Met tranen zat ik in het vliegtuig maar ik kon eigenlijk alleen maar denken: wat hebben we genoten, genoten en nog meer genoten. Wat een gaaf land! En ja dan is dit afscheid niet leuk maar gelukkig zie ik je weer over 7 weken!

Inmiddels zit ik alweer 4 dagen in Buenos Aires, waarover later meer, aangezien deze blog toch alweer veel te lang is geworden. Gelukkig had ik jullie gewaarschuwd…

Lief zijn !
Xx. Tanja

Relaxt in Colombia

Colombia, een land waarvan je zou zeggen: alles behalve relaxt maar vooral op je hoede… Mensen kennen het vooral van de slechte verhalen over de onveiligheid in het land, het land van de cocaïne en de gigantisch criminaliteit. En ja ik was blij dat ik deze reis samen met Jantine mocht doen, want waarschijnlijk was ik alleen niet gegaan. Maar daartegen staat dus dat we 2,5 week hebben genoten van een gezellige en fijne vibe, een land waarin de criminaliteit lang niet overal voelbaar is, een land met mooie gezichten, vriendelijke mensen, relaxte plekken, best mooie landschappen maar ook een land met een bijzondere geschiedenis.

Onze reis door Colombia begon in het warme (lees bloedhete) Cartagena: het kustplaatsje waar vele Colombia’nen hun vakantie vieren. En aangezien het nog zomervakantie was hier, was het druk in deze stad. Een leuk stadje, het voelde een beetje als een vakantie stadje. Nog een beetje moe van de trip door Chili hebben we hier 3 dagen rondgedwaald door de gekleurde straten, de vrolijk gekleurde lange jurken, de straatverkopers van ons af moeten slaan, heerlijke kopjes koffie gedronken, lekker gegeten inclusief heerlijke sushi en geplonsd in het zwembad aangezien de zee veel te ruw was om in te duiken. Een leuk plekje, een geheel andere vibe dan in Chili maar vooral relaxt.

Iets wat gespannen vertrokken we na 4 dagen onze reis naar Minca. Mijn gespannen gevoel kwam geheel door mijn gedachten: oeh spannend, de eerste reis met de bus door Colombia, als dat maar goed gaat, wat als we overvallen worden, wat als dit gebeurd… de gedachten gevoed door alle ‘slechte verhalen’ op het internet, want de goede verhalen die krijgen minder aandacht… Maar, gelukkig, niets aan het handje kwamen we veilig aan in Minca. Een plekje hoger gelegen in de bergen wat bekendstaat om de (jaja) relaxheid. En dat was het ook hoor, een relaxte casa met hangmatten en een leuk uitzicht, lekker en super goedkoop eten (eten is een belangrijk onderdeel van onze vakantie). En toch ondanks alle relaxheid op deze plek, kregen we bijna een hartverzakking toen we de kok van de casa verschrikt hoorde praten, kijken en gebaren maakte. Er zat een gigantische spin in het keukenkastje. Nu weet ik, we zijn vrouwen en vrouwen kunnen overdrijven en al helemaal als het over spinnen gaat maar… deze was echt gigantisch en heel vies bruin, ik denk zelfs dat ik z’n tanden zag! Het was een spin die net op je hand past en ongeveer 5 tot 8 cm hoog. Zelfs het personeel was er behoorlijk van onder de indruk… Maar deurtje dicht en maar hopen dat de spin daar zou blijven zitten.. Na een relaxte avond zijn we lekker in bed gekropen nadat we gecheckt hadden of de spin toch niet in ons bed lag… De tweede dag in Minca was erg warm, we liepen naar een waterval in de buurt en in de middag namen we, geheel bezweet van de wandeling met 2rugzakken, een stuk relaxter dan de eerste keer de bus richting de volgende bestemming: Tayrona National Park. Dit ritje met de ‘bus’ was bijzonder, ze zetten ons niet af op de overstap plek maar gelukkig was ik een stuk relaxter eronder dan de eerste rit en had ik de positieve gedachten: komt goed. En gelukkig kwam het ook snel goed, er was nog een stel dat ook naar hetzelfde gebied ging en terwijl we op een bus stonden te wachten kwam er een taxi voorbij die ons aanbood om ons goedkoop te brengen. Een klein beetje opgepropt zaten we, met 4 backpacks en 3tassen in een veel te kleine taxi zonder kattenbak. Aangekomen bij het park, regelde we onze tickets voor de dag erop en liepen we naar ons hotelletje, nog geen 5 min verderop.

Tayrona National Park staat bekend om 1 van de mooiste parken bij de kust, je kunt er in hangmatten of tentjes blijven slapen op het strand. Na het ontbijt gingen we, met de rugzak vol, op pad. Helaas was het weer sinds gister een beetje omgeslagen van vol in de zon naar geheel bewolkt en grijzig. Maakt dat de uitzichten net iets minder straalde, maar we wel minder bezweet waren. Na een kwartiertje lopen hoorde en zagen we aapjes in de bomen, of ze nu waren aan he spelen met elkaar of aan het vechten, geen idee maar wij waren blij verrast dat we dit mochten aanschouwen. Na een relaxte wandeling door de natuur van 2 uur kwamen we aan bij de camping. Het was nog steeds wat bewolkt en klam. De sfeer die er hing was niet heel erg fijn/uitnodigend om te blijven slapen dus na een half uurtje rustig op de stoel te hebben gezeten besloten we om terug te wandelen naar het hotelletje en niet op het park te blijven slapen.

Na wederom rustig aan te zijn opgestaan, ontbeten en spullen gepakt vervolgde we onze weg naar Palomino: een heel klein dorpje dicht bij het strand. Een plek om te kunnen tube en wederom weer te kunnen relaxen. We pakte, met een relaxt gevoel, de locale bus richting dit plekje… We stapte de bus in en werden behoorlijk aangekeken door de locals. Inmiddels waren we dat aanstaren wel gewent want sja, we zijn lang (zelfs Jantine is groot!) en blank…We betaalde degene die ons in de bus liet stappen en namen plaats op krukjes in het gangpad (ook heel normaal, als de bus vol zit maak je gewoon nieuwe plekjes in het gangpad). Er gaat hier bijna altijd een persoon mee in de bus die met zijn bovenlijf uit de bus hangt en heel hard roept waar de bus heen gaat, mensen helpt in en uit stappen en bij hem betaal je de bus. Na ongeveer een half uurtje, het moment waarop ik echt aan het genieten was van de omgeving en deze heerlijke locale busrit kwam deze vriendelijke man nog eens langs, vragen waar de mensen uitstappen en de mensen te laten betalen die nog niet betaald hebben en jawel hoor… deze ‘vriendelijke’ man ging het bij ons ook nog eens proberen. De man begon tegen ons te praten in het Spaans en wij begrepen er helemaal niets van want we hadden toch al betaald?! Wat wilde hij nu?! Met behulp van een local en het kleine beetje Spaans wat we verstaan begrepen we wat hij bedoelde. We moesten betalen want dat hadden we nog niet gedaan… UH… HUH?! In het beste Engels/Spaans legde we uit aan de local dat we bij binnenkomst al betaald hadden en hij vertaalde het weer tegen de buschauffeur, vervolgens zagen we de buschauffeur letterlijk afdruipen… wat was dit nu weer voor een actie? Na 5 minuten kwamen we op onze bestemming aan en ja hoor, de man probeerde het opnieuw: we moesten nog betalen. Wij volhouden dat we al betaald hadden maar hij had wel onze rugzakken nog… dus een beetje gespannen liepen we naar de achterkant, druk zetten en onze tassen eisen. Gelukkig kregen we deze ook maar ondertussen bleef de man telkens herhalen dat we moesten betalen en werd het steeds drukker om ons heen. Op het moment dat we onze tassen hadden zijn we meteen een straatje ingelopen en weg gestormd van deze bijzondere man… Ondertussen dat ik dit schrijf realiseer ik me dat het over kan komen als onveilig, zo voelde het gelukkig niet maar fijn was anders… Zo stom, ben je net aan het genieten en dan gebeurt je zo iets.

In Palomino zijn we 3 volle dagen verbleven, een plekje waar we zouden relaxen aan het strand, in het fijne hostel met zwembad en we wilde gaan tube. Het strand zagen we 2 minuten: weinig strand meer over, het water schijnt een behoorlijk stuk hoger te staan tov een paar jaar geleden en de zee was te ruw om in te zwemmen. Ook van het tube kwam niets terecht, geen zin en versterkt door een Canadees die heel graag met ons wilde tube maar wij heel weinig zin hadden om dit met hem te doen (soms mag je best selectief zijn in de mensen die je leuk/niet leuk vindt). We genoten van de zon op het bedje bij het zwembad, een boekje, een massage en doen waar we zin in hadden. Het bijzondere op deze plek was dat de gehele kamer om 12 uur in zijn bed lag te slapen. We hadden verwacht dat het een plekje was met wat barretjes etc. Deze waren er dan ook wel maar sloten ook om 11 uur… Nowja heerlijk toch?!

Na deze relaxheid wisten we dat het relaxte eraf zou gaan, net zoals de ‘ergste’ warmte. We vervolgde onze reis met vliegtuig naar Medellin: de plek van Pablo Escobar, cocaïne, onveiligheid en tot een paar jaar geleden de meest gevaarlijkste stad van de wereld. In de avond kwamen we moe en met honger aan bij het hostel. We kregen de tip om niet bij het hostel te eten maar 2 deuren verderop. We hebben hier super lekker Indisch gegeten. Zo lekker heb ik nog niet eerder Indisch gegeten. Moe en tevreden gingen we naar bed toe. Dag 2 vulde we in door de stad te bekijken vanuit de hoogte: we namen de tram en zagen we de sloppenwijk vanuit de kabelbaan. Ja een kabelbaan, deze kabelbaan heeft net als de metro een bijzondere betekenis voor de stad. De kabelbaan is namelijk gebouwd in de ‘opbouw van de veiligheid’ van de stad. De burgemeester heeft deze kabelbaan laten bouwen zodat de mensen van de sloppenwijken makkelijker en sneller toegang hebben tot het centrum. Tevens hoorde weg dat de bewoners voorheen nog geld moesten betalen aan de FARC om de sloppenwijk te verlaten. Tijdens de walking tour door deze stad leerde we nog meer over de geschiedenis van deze bijzondere stad en de gemengde gevoelens over 'goede en slechte dingen' van Pablo Escobar en de drugs. Om deze blog niet al te lang te maken, mocht je er meer over willen weten: vraag het me bij terug komst of Google/Wikipedia het maar eens. In ieder geval is het zeer bijzonder hoe snel dat deze stad is veranderd van meest onveilige stad naar een veel veiligere stad. De gids vertelde op het einde nog dat we thuis mochten vertellen hoe veilig en mooi land het is, echter waren wij van mening dat de Nederlanders dit al goed doen, aangezien dat we overal in Colombia enorm veel Nederlanders ontmoetten.
Het uitgaansgebied van deze stad was ook zeer bijzonder te noemen, we zagen er meiden rondlopen die eigenlijk in bed hoorde te liggen met veel te korte shirts/broeken aan en in contact kwamen met veel te oude mannen… Een raar gevoel hielden wij eraan over, dus geen stapavond voor ons.
Tijdens het verblijf in Medellin bezochten we een dagje het bergdorpje: Gautupe. Een naam waar we 3 dagen lang op oefende om het goed uit te spreken… Een mooie naam passend bij een mooi dorpje en dichtbij een heel mooi uitzichtpunt van de omgeving: een groot meer met allemaal kleine eilandjes in. Grappig om dit in een wat hoger gelegen plek te zien, op 2 uur afstand van z'n grote stad. Ook hier genoten we van de uitzichten, de veiligheid van de stad en de lekkere koffie. Persoonlijk vond ik Medellin een beetje een rare stad, uiterste raakte elkaar hier… Leuke plekken, minder leuke plekken, onveilig gevoel, veilig gevoel.. Prima om een paar dagen door te brengen, maar hier langere tijd verblijven, nee liever niet. Hoewel, in de kamer die we kregen voor de laatste nacht wegens een foutje met het verwerken van de boeking, daar zou ik best een tijdje willen verblijven: Giga bed en een hottub voor 2 personen!

Vanuit Medellin vertrokken we met een busje (inclusief de luxe van WiFi aan boord) naar Salento, een klein dorpje, midden in de bergen wat bekend staat om de gigantische palmbomen en de koffiefarms. Bij aankomst wisten we dat het weer kon omslaan van zon naar een behoorlijke regenplens… En ja hoor, we liepen naar het restaurant in de zon en we moesten in de regen terug rennen… De gehele nacht bleef het regenen. Ons plan was om in de ochtend meteen met de eerste jeep te vertrekken naar de palmbomen verplaatste we een beetje door de regen. Gelukkig klaarde het wat op en vertrokken we een uurtje later dan gepland. In de jeep ontmoette we mensen waarmee we wandelde. Als eerste vertrokken we naar de colibrie casa. Een leuke wandeling door de bush-bush, liepen we over hangbruggen en zagen we boven onder het genot van een kop koffie de colibries vliegen. We vervolgde onze wandeling naar de palmbomen. Helaas, nadat we over het hoogste puntje van de berg waren liepen we niet over de wolken, maar liepen we door de wolken. De wolken waren beperkend voor ons zicht en we baalde een beetje. Maar gelukkig, naar mate dat we weer naar beneden wandelde liepen we ook onder de wolken… En ja hoor daar waren de gigantische palmbomen! Wat een magische plek, vol gigantische palmbomen… Hoe hoog?! Geen idee maar zo hoog dat als je het topje van de palmbomen wil blijven zien je nekpijn kreeg. De tweede dag in Salento brachten we door met een beetje wandelen in het dorpje, koffies drinken en een koffietour waar we wederom genoten van de lange maar toch leerzame tour.

Vanuit Salento vlogen we naar Bogota, de laatste bestemming van Colombia. De hoofdstad, een stad waar we weinig goede geluiden over hoorde, maar wij een andere mening over vormde. We hadden een hotel geregeld inclusief bad, om de laatste 2 dagen in Colombia nog relaxt te kunnen doorbrengen. We kregen een tip om ergens authentieks te gaan eten, maar jeej in deze weken hebben we nog niet zo slecht en duur gegeten en gedronken als op deze plek. Veel te overrated vonden wij en na het betalen de rekening zijn we bijna rennend weg gegaan. Er miste eigenlijk nog maar 2 dingen op deze 6 weken: shoppen en een leuke stap avond. Dit vonden we beide op de laatste dag in Colombia. Het voelde bijna als een stedentripje. Een leuke stad, een leuk hotel, Europese winkels in de buurt en leuke bar avond met mensen die ons meenamen naar een locale club waar we tot in de late uurtjes genoten van de live muziek en salsa probeerde te dansen en we de volgende dag brak wakker werden.

Met een brak hoofd pakte we onze tas in, vlogen we samen naar Panama waar we afscheid namen van de fijne 6 weken samen reizen. Jantine ligt inmiddels weer heerlijk in haar eigen bedje, ik zit op dit moment in Costa Rica te wachten op Paul die over een paar uurtjes hier is, om samen van dit land te gaan genieten.

Lief zijn!
Xx. Tanja

Na iedere bocht verandert het uitzicht in Chili!

Wauw Chili, ik ben overdonderd van je natuur. Zo divers en zo mooi. Zo anders, na iedere bocht, heuvel, berg verandert het uitzicht in een nog mooier uitzicht.

De busrit op weg naar de poort van de trekking was zo mooi, de natuur verbaasde me al en dan was de trekking nog niet begonnen. De eerste dag van de trekking was erg relaxt, ik denk dat we in totaal 1km gelopen hebben maar alles was ter voorbereiding: De busrit erna toe was al 2 uur en vertrok pas in de middag. Daar aangekomen moesten we papierwerk invullen, naar onze eerste tent lopen en vervolgens konden we contacten en relaxen voor het avond eten. We kregen er steeds meer zin in en de bergen en meren waren steeds beter zichtbaar. Na een wat onrustige nacht in de tent spraken we, tijdens het ontbijt, met Nederlanders die klaar waren met de trekking. Natuurlijk vroegen we enthousiast: en hoe was het?! Helaas kregen we hier minder blije gezichten te zien. Het had de afgelopen dagen behoorlijk geregend en veel bergen hadden verstoppertje gespeeld achter de regenwolken. Oei, super balen natuurlijk, want voor die bergen kwamen we toch wel echt! Het was al bewolkt dus we hoopte voor onszelf dat het wel zou meevallen, ook met de kou (want na een zoektocht van 3 uur in de stad, de dag ervoor, hadden we toch besloten om geen extra trui meer te kopen want het zou wel meevallen). Rond 9 uur vertrokken we voor de eerste stop: the tree towers. Een erg bekende foto in veel natuurboekjes en het beeld van het National Park. Maar bij de foto’s staat natuurlijk niet hoe pittige klim het is om boven te komen. Het eerste stuk viel reuze mee, echter het tweede gedeelte was behoorlijk ruig, grote rotsen en stijl omhoog. Een behoorlijke klim en we dachten de laatste 10 minuten: er komt geen eind aan. Steeds kwamen er mensen naar beneden en dan zeiden ze: nog eventjes, maar het uitzicht is fantastisch! Met deze woorden kregen we net wat extra energie en in de wetenschap dat we er bijna waren. Na een uur of 4 kwamen we aan en yes de torens waren dan wel lichtjes in de wolken maar het uitzicht was fantastisch!! Wat een gave plek is dit! Helaas behoorlijk veel wind en was het ook goed koud, dus na wat foto’s en een mini lunch zijn we weer de afdaling gaan maken. Ook deze was behoorlijk pittig, maar te doen. We wisten dat we halverwege konden blijven want blijven, want daar zouden we onze 2e nacht doorbrengen in leuke tentjes opgezet tegen een berg. En ja wat sliepen we lekker na z’n behoorlijke pittige dag. Tijdens het ontbijt hoorde we weer verhalen: het zou een zeer mooie dag worden en de aantal kilometers zouden reuze meevallen, hetzelfde met de klim, die er nauwelijks inzaten. Het was een mooie tocht, we voelde ons net de familie von Trapp lopend door de Oostenrijkse bergen en meren, alleen dan nog fijner en mooier. En ook nu na iedere bocht was het uitzicht geheel anders! De bergen bleven op de achtergrond, we kwamen heel wat blauwe meren tegen en het was prachtig weer, geen wolkje aan de lucht. Al heel vroeg in de middag, eigenlijk iets te vroeg, kwamen we aan op onze 3e slaapplek, dicht bij het meer. Een mooie plek om verder uit te rusten, want we wisten dat de 4e dag het heftigst zou zijn: behoorlijk wat klimmen, 26 km en 11 uur wandelen. Tijd om de voeten rust te geven dus. Dag 4 begon vroeg, om kwart over 8 waren we al aan de wandel. Het eerste gedeelte ging relaxt, weinig klimmen en een stevig tempo. Echter… toen kwamen we aan bij de eerste klim. We wisten dit wordt een pittige. 2 uitzichtpunten waarbij veel mensen na het eerste uitzichtpunt zich bedenken en het 2e punt laten voor wat het is. Maar bij ons werd hier niet eens over gesproken: het weer was zo mooi en we zouden doorgaan. Maar jeetje het was zwaar. Vooral naar het eerste punt lopen was zwaar. Het uitzicht was geweldig. Een behoorlijke berg met veel sneeuw erop, zoveel dat er zelfs een aantal lawines naar beneden kwamen. Best cool om te zien en vooral te horen, het lijkt alsof het gaat onweren, je kijkt en je ziet en hoort de sneeuw naar beneden kelderen. Na wederom wat foto’s vervolgde we onze tocht. Dit stuk viel gelukkig mee, maar het was vooral lang en er zaten een paar zwaardere stukjes bij. Het landschap veranderde wederom na iedere bocht. Zo dacht je dat je in de woestijn beland was, moest je opeens door beekjes heen lopen en nog geen bocht later zag het eruit alsof je in een dor stuk Afrika zat of dus in Oostenrijk. Genieten op en top. De tocht waard! Maar toen, mochten ofja eigenlijk, moesten we ook nog naar beneden. Oefff! Dit was vooral het meest zware gedeelte. Onze knieën, voeten en eigenlijk alle onderste ledematen begonnen zeer te doen. Naar beneden lopen, stijl of super stijl is niet fijn. Het was erg zwaar. Maar gelukkig na een uur of 7 kwamen we aan bij het laatste gedeelte, nog 7,5 km en 2,5 uur. We waren zo blij dat we er bijna waren. Maar…. Achteraf gezien waren dit de langste 2,5 uur en 7,5km voor het lijf maar ook mentaal want jeeej wat zaten wij er doorheen. Behalve Wouter: geen idee waar die het vandaan haalde maar die zette de dieselmotor aan en zei al heel snel: is het goed als ik doorloop? Prima, ga vooral want we waren al moe en lichtelijk chagrijnig omdat ons lijf niet meewerkte zoals we wilde. Dus hupsakee daar ging die. En wij: wij bleven achter elkaar steunend in hoe zwaar we het vonden, hoe pijn ons lijf deed en hoe lang het nog zou zijn. Zelfs de stukjes die vlak waren, waren vermoeiend. Als ik er nu aan terug denk kan ik er hard om lachen maar oef wat hadden we het toen zwaar. De minuten tikte heel langzaam weg, de kilometers gingen heel langzaam (krijg je ervan hé als je niet zo snel loopt) om de goede moed erin te houden zeiden we na een kleine 2 uur: na de volgende bocht ja dan zullen we de tenten wel al zien! Want na iedere bocht veranderde het uitzicht toch?! Helaas, in dit geval dus niet! We hebben het namelijk dit 3 kwartier gezegd en wel 15 bochten lang maar uiteindelijk… daar in de verre verte waren de tenten! Yes wat waren we blij toen we dit zagen, hoewel het lijf nog steeds schreeuwde: stoppen! Liepen we stug door, want daar, daar achter konden we rusten tot de volgende dag. Wouter had ons al zien aan komen waggelen (we liepen net als mijn kleine zusje vroeger na het zien van de pinguïns). Wouter was ongeveer 45 minuten eerder daar geweest (45 MINUTEN!!) We checkte in en ik heb denk ik een half uur tot een uur op de grond gezeten, gewoon gezeten, uitgeteld. Hierna met nieuwe energie een heerlijke douche genomen en daarna goed gegeten. Wat kan eten soms toch heerlijk zijn! We waren blij dat we nog maar 1 dag hoefde, hoewel we ook wisten dat deze ook nog pittig zou worden. Wat fijn he, als ik dit zo schrijf denk ik echt: waarom zou je dit jezelf zo aandoen als het zo pittig/zwaar/extreem is? Maar jeej ik kan je vertellen: als je de kans krijgt: ik zou het doen! Maar goed, ook de laatste dag begonnen we vroeg, op weg naar de Grey Gletsjers. Qua klimmen zou het vergelijkbaar zijn als de dag ervoor maar dan minder kilometers en een aantal minder uur. En ja waren wat klimmen, best moeilijke en vermoeiende stukken maar er zaten ook relaxte stukken tussen. Langzamerhand zagen we steeds meer blauwe brokstukken ijs op het water, stukken van de gletsjers! Dat gaf weer nodige energie, en ja ook nu veranderde het uitzicht iedere keer. Ondanks de pijntjes in het lijf vonden we het geweldig. Het eindpunt was fantastisch! Nee we zagen geen grote stukken ijs afbreken van de gletsjer, wel zagen we van brokstukken die al in het water lagen ijs afvallen. Op dat moment realiseerde ik me: ik mag dit nu meemaken en zien maar hoe ziet het er hier over 10 a 15 jaar uit?! Is er wel nog een gletsjer?! Een behoorlijk realisatie moment. Na een hapje en een drankje lieten we dit laatste geweldige uitzicht ook achter ons, om diezelfde tocht terug naar beneden te maken. En ja, nog steeds vond mijn lijf mij even niet lief. We waren allemaal erg blij toen we uiteindelijk na een uur of 6 a 7 terug waren op de plek waar we een uur later de boot zouden pakken. We hadden het gehaald, wat was het bikkelen geweest maar ooh zo tof!! Misschien juist wel omdat we het niet cadeau gekregen hadden…. De zon die hadden we in ieder geval cadeau gekregen. ?

Bek af waren we toen we uiteindelijk om 10 uur ‘s avonds terug in Puerto Natales waren, het laatste stukje vanuit de bushalte naar het hostel lopen (en de trappen af) waren hilarisch. Ik denk dat iedereen die ons heeft zien lopen gedacht heeft: hoop niet dat die nog moeten gaan wandelen. Maar met het laatste beetje energie en de wetenschap van een heerlijke douche konden we zelfs nog eventjes op stap om 2019 af te sluiten en 2020 te starten. Laat 2020 voor ieders heel veel moois brengen!

Na een anderhalve dag bijkomen, heel wat reizen en ons lijf ‘rust’ bieden vlogen we op 2 januari door naar het ‘Lake District’. Het gebied van de vulkanen, de meren en de leuke routes. We hadden een auto tot onze beschikking (helaas geen Suzuki Swiffie, wel eentje met vele grotere kofferbak) en zijn gaan rondtoeren. Helaas, viel dit welbekende merengebied een beetje tegen, de auto niet maar wel de gebieden waar we door heen zijn gegaan, de activiteiten die we graag wilde doen maar helaas niet konden doen wegens de vakantie drukte (in heel Zuid America hebben ze rond kerst juist zomervakantie dus lekker druk met eigen tourisme allemaal), ik werd behoorlijk verkouden en we hadden onszelf getrakteerd op een hotelletje inclusief hottub en verwarmd zwembad maar bleek dit een ijskoud zwembad te zijn en een hottub die al vol gereserveerd was…. Helaas pindakaas. Toch waren er ook nog leuke dingen. Zo hadden we wederom geluk met het weer, het zonnetje scheen en het was rond de 30 graden, zijn we gaan raften en hebben we mooie vulkanen gezien die het landschap mooi maakte. En gelukkig maar want na 5 dagen toen we op dezelfde plek terug kwamen leek het wel herfst: geen mensen meer in korte broeken of zwemmend in het strand, geen mooie uitzichten op de vulkaan. Nee mensen in dikke winterjassen, niemand dacht er maar 1 sec. aan om te gaan zwemmen en geen uitzicht te bekennen. De wegen leken een beetje op Nederland, pakken hooi langs de weg, hoewel Nederland… misschien eerder België, en zelfs niet eens België… laten we zeggen: het wegdek was niet goed… of eigenlijk was er wel een wegdek?!

Van het merengebied blijft me bij; vooral gek hoe het in ons brein werkt. Iets wat een beetje tegenvalt/anders is dan je verwachten… wat maakt dan dat het tegenvalt als je ook leuke dingen hebt gedaan en wederom mooi landschap hebt gezien? Misschien was het wel het feit dat we al een geweldige tijd hadden gehad en nu even moesten ‘afkoelen’ om weer de mooie dingen te kunnen zien… of zo iets?!

Na 6 dagen leverde we de auto in, namen we de vlucht naar het noorden. Op naar de woestijn: San Pedro de Atacama. Een gebied, woestijn achtig (alleen dan heel veel rotsen) droog, heel droog, mooie meren (die er dan op de één of andere manier wel zijn), geisers, wederom kleinere vulkanen en kleine (gekleurde) bergen, hele zoute meren waarin je zelfs in een paar mocht zwemmen: lees drijven. Ook hier hadden we een auto tot onze beschikken (wat een luxe he) en ook hier veranderde het landschap na iedere bocht, hoewel de bochten soms wel heel lang op zich lieten wachten. Vrijheid is blijheid en met een auto t.o.v. de vele tours konden we 5 dagen lang staan waar we wilden, het relax aandoen, vertrekken wanneer we wilden of een andere plek zoeken als de mierenhoop toeristen de mooiste plekken al bezet hadden. Het drijven op het zoute water (nog zouter dan de dode zee) was de leukste ervaring en vooral heel relax. Zo bijzonder om echt getild te worden door het water, zonder enige moeite. Bij het opdrogen hebben we behoorlijk gelachen om hoe wit we waren (ja mijn benen kunnen dus nog witter). Het water droogt op, maar het witte zout blijft… Zo veel dat het genoeg was om een half jaar mee te koken. Het leek in het begin fijne scrub te zijn, maar als snel waren we toch van mening dat het te pijnlijk was en zijn we ons maar snel gaan afspoelen.

De bijzondere plekken hier in de woestijn riep zo veel vraagtekens op dat het soms jammer was dat we geen tour/gids hadden. Maar gelukkig is er dan nog altijd: Wikipedia en Google. Dus mocht je willen weten hoe het komt dat de zoute meren midden in de woestijn van Atacama liggen of hoe het komt dat Geisers ontstaan? Google/Wikipedia het eventjes ;) Enne opa en oma: mochten jullie het willen weten, dan kom ik het snel een keertje vertellen als ik terug ben…

En dan was er nog maar 1 vlucht in Chili, terug naar het drukke Santiago. Gelukkig hebben we hier maar 1 nacht doorgebracht want het zat erop… De 3,5 week in Chili is voorbij. We hebben genoten! Genoten van het land, het landschap en na iedere bocht een ander uitzicht. Wouter hebben we deze ochtend achter gelaten in Santiago, die vertrekt vanavond richting huis. Voor Jantine en mij: op naar nieuwe avonturen in Colombia.

Lief zijn!
Xx. Tanja

Conflicten in Chili

Het liefst was ik deze eerste blog super positief en enthousiast begonnen maar op dit moment voelt het erg dubbel dus ga ik (net zoals bijna altijd) luisteren naar mijn gevoel en beginnen met de minder leuke kant en hopelijk kan ik dan eindigen in hoopvol en positief.

Een kleine week zitten we nu in Chili. Het afscheid was zoals een afscheid (naar mijn mening) hoort te zijn: kleine tranen, soms grote tranen, lieve woorden, een kleine kus, een grote kus, zwaaien en dan doei zeggen tot over 4 maanden, en voor sommige gelukkig zelfs korter. Fijn, liefdevol, verdrietig en mooi tegelijkertijd. Na een redelijk lange vlucht, vliegend over het mooie Andes gebergte kwamen we aan in Santiago. De eerste indruk die we kregen was dat het er erg druk was. Dit hadden we natuurlijk ook wel verwacht maar het blijft altijd even afwachten hoe druk het dan ook echt zal zijn. Druk dus. Maar ook lelijk, vies, veel graffiti en veel was er kapot. Echter bij het hostel kregen we een leuke indruk. Mooi muurschilderingen en een fijne kamer. We hadden gelezen dat de buurt waarin we zaten leuk zou zijn, dus op naar buiten. De mooie muurschilderingen waren duidelijk te zien maar ondertussen zagen we ook erg veel politie en ME busjes staan. Sinds 18 oktober zijn er protesten in Chili, op dit moment nog steeds en zeker in Santiago was dit voelbaar. Niet dat we ons onveilig hebben gevoeld maar een gedempte sfeer hing er wel. De buurt viel ons tegen, veel buiten kroegen met hoge hekken ervoor en schreeuwende mensen (logisch met die gigantisch harde muziek) die op je af komen vliegen of je bij hen een drankje wil drinken. Gelukkig vonden we ook een wat rustiger, helaas wat meer toeristisch, buurtje. Tijdens de ontdekkingstour door Santiago kwamen we rond 5 uur al rondwandelen bij een hele kleine en gezellig uitziende protest optocht uit. Het waren voornamelijk vrouwen, er werd gezongen, gedanst en muziek gemaakt. En ze zwaaide met een vlag, een vlag die we later nog veel meer tegen kwamen en uitleg over kregen. We hoorde ze van veraf al komen en ze bleven ook lang hoorbaar. De ME busjes en de vele politie was hier niet bij betrokken, wel hoorde we steeds meer politiehelikopter en gebeurde er ook straat steeds meer. Meer mannen met doeken voor hun neus en mond, zelfs gasmaskers voor hun neus. Eerlijk is eerlijk, het voelde minder veilig, meer op onze hoede. We wisten, het hostel had ons gewaarschuwd, dat rond 5 uur de protesten meestal op gang kwamen in deze buurt, een paar straten verder op. We hadden het wel gezien en wilde de protesten vermijden dus liepen door naar het hostel. Echter 2 straten voor het hostel kregen we pijn in onze neus, steeds meer mensen zagen we met het shirt voor de neus en mond en binnen 2 minuten snapte we waarom. Het traangas was zo uitgespreid dat we er lopend, weg van de protesten, ook last van hadden. Naar om te merken, gelukkig wisten we dat we in de buurt van het hostel waren en verder geen protesten zouden zien. Helaas merkte we achter de gesloten deuren van het hostel er toch nog wel wat van. Een paar keer voelde we het traangas weer prikken in keel, neus en ogen en hebben we nog tot laat de helikopters over horen komen. Gelukkig waren we zo moe, dat we op tijd naar bed zijn gegaan en lekker lang en rustig hebben geslapen. De dag erop zagen we op plekken wel de ravage, stoplichten die vernield zijn, in de brand gestoken en graffiti overal. Bizar om te zien hoe veel pijnhoop zulke protesten toch met zich meebrengen. De tweede dag in Santiago brachten we door op de markten vol groente, fruit, vis (en de geur) kerstspullen, en andere kleine frutseltjes. Soms dacht ik even terug in Zambia te zijn. Het zag er arm uit, vies en druk. Terwijl we ook wel de andere kant hebben gezien later in de middag, ‘ gewone’ flatgebouwen, een Starbucks, het regeringsgebouwen en zulke zaken. Rijk en arm, het licht hier dicht bij elkaar. Gelukkig deze dag geen protesten, mogelijkerwijs doordat het weekend was, we hoorde dat ook de protestanten het moe worden of dat de feestdagen in aantocht waren. Het maakt niet uit waarom, wij waren in ieder geval blij dat het minder druk en onrustig op straat was in de avond.

Na 1,5 dag in Santiago zijn we met de bus naar Valparaíso gegaan. Een leuk schattig klein havenstadje tegen de berg aan waar heel veel huizen mooie kleuren hebben en muurschilderingen. Een must voor een paar dagen! Echter dat werd ons verteld. Helaas was ook hier duidelijk voelbaar dat de protesten aan de gang waren. Hoewel het zondag was, en dus veel dicht was, zag het er ook echt dicht uit. Rolluiken voor de deuren die beklad waren, als ze geen rolluiken hadden dan waren de glazen ruiten wel dicht getimmerd met veel houten platen en was er op en top graffiti zichtbaar. Gelukkig zagen we ook de mooie kant van Valparaíso. Tijdens een walking tour zagen we de mooie plekken, de inderdaad leuke huisjes met vele kleuren, de wallpaintings (maar in Santiago waren ze misschien wel net zo mooi) en kregen we achtergrond de kleuren van de huisjes en de protesten. De meesten huizen hebben kleuren, vrolijke kleuren. Dit vanwege dat de huizen vooral gemaakt zijn van oude containers die ze in de haven niet meer gebruiken. Echter door de zoute zeelucht kunnen de huizen snel gaan roesten, daarop hebben ze bedacht als ze deze schilderen het er leuker uitziet en zal er minder snel roest doorkomen. Prima oplossing dus. De achtergrond van de protesten kregen we ook steeds beter mee. Het blijft een bijna standaard verhaal, triest maar waar. Het verschil tussen arm en rijk is groot. De regering bepaald veel/alles. Ze betalen veel belasting maar al dat geld lijkt te gaan naar de regering en hun eigen portomoinee. Er is weinig tot geen pensioen, onderwijs is erg duur, en de politie doet (aangestuurd door de regering) de verkeerde dingen. Ze proberen de criminelen op te pakken/tegen te gaan maar doen niets aan de ‘onderkant’. Betere educatie maakt betere kansen in banen en dus minder nood om bv. geld te jatten…. Het is in ieder geval erg ingewikkeld. De regering bepaald alles, en van vroeger uit staat alles vastgelegd in de grondwet. We weten inmiddels dat de burgers in april mogen gaan stemmen voor een nieuwe grondwet. Echter vraagt men zich af of het hiermee gaat veranderen, juist omdat het niet gaat over de regering. Deze afzetten zal nog veel tijd en protesten nodig hebben, lijkt…. Hopelijk voor het land niet nodig. Want eerlijk is eerlijk, zichtbaar is wel dat het er niet aantrekkelijker op word om naar Santiago en Valparaiso af te reizen.

Na een nacht in Valparaiso geslapen te hebben zijn we richting het strand vertrokken, een half uurtje van Valparaíso vandaan. Een bijzondere lokale busrit, snel instappen, toeterend en handen vasthoudend maar veilig kwamen we aan, dicht bij het strand. Even uitwaaien, want jeej wat waaide het er hard. Ondanks dat het hier nu zomer is (en in Santiago 35 graden was) was er in Vina del Mar een lekker briesje, niet te koud, niet te warm. Wel te koud om op het strand te liggen, en al helemaal om een plons in het erg koude water te nemen (maar 8 graden). Na een lekkere strandwandeling zijn we ook hier vertrokken. Een gekke stad, drukker dan verwacht en minder fijn dan gehoopt. Weer terug naar Santiago. De warmte en de 2 toch wel tegenvallende steden maakte er een licht humeurig Tanja van… Gelukkig na wat rust, toegeven aan het gevoel, eten, gezelligheid van Jantine en Wouter en wetende dat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken naar een ander gedeelte van Chili maakte het wat beter. Want het word toch wel steeds duidelijker, ik ben meer van de natuur dan van de cultuur en de steden…

Vroeg in de ochtend vertrokken we naar Punta Arenas, een vlucht van 3,5 uur. We hoopte op een kleiner stadje, meer natuur, dicht bij zee, kouder en mooie/leuke dingen om te doen met kerst. En ja dat was het. Zuidelijker dus kouder, rustiger, relaxter en fijner. Bij aankomst van het hostel werden we zeer vriendelijk onthaald door de eigenaar. Een lieve man, behulpzaam en vriendelijk. Hij gaf ons wat informatie en wij gingen op pad, op pad om de kerstdagen door te komen in dit kleine stadje dus op zoek naar eten en een dagtrip. Nadat we alles geregeld hadden en we boodschappen gehaald hadden om op kerstavond een ‘oké, roeien met de riemen die je hebt’ pasta gerecht te gaan maken kwamen we thuis en gaf onze lieve meneer ons een fles wijn. Dit kregen wij, als enige gasten omdat we gevraagd hadden m.b.t. kerst waar we konden eten. Omdat kerst iets is om met familie te delen, wilde hij toch voor het gemis een klein lief gebaar maken. Een fles wijn, heerlijk en dankbaar! Samen dronken we een glaasje en maakte we er een gewone avond van. Want bij kerst hoort toch, donkere dagen, familie, lekker en veel eten. En dat was het helaas allemaal niet, maar agh, ook dat was oké. Het bijzondere is dat het hier wel zomer is, maar op deze plek zelfs in de zomer niet echt warm is (de dagen dat wij er waren maar 10 a 15 graden) en wel erg lang licht is (van 04.30 tot 22.30). Dus echt kerstig voelt het niet. Eerste kerstdag zijn we vroeg op pad gegaan. We hoopte op een volle dag op pad te zijn op weg naar de grote pinguïns maar helaas wegens kerst was dit eiland dicht. Gelukkig was er wel iets open; het eiland met de kleine pinguïns. Een bootreis van 2 uur heen (inclusief een glimp op te mogen vangen van een dolfijn) , 2 uur terug bracht ons naar dit bijzondere eiland. Wauw wat veeeeeel pinguïns en hun jongen, veel meeuwen en hun jongen (sja ook daarvoor hadden we schijnbaar betaald) maar wat waren het er veel. Gehele kolonies, wetende dat we ‘maar’ een kwart van het eiland mochten bezoeken. Genieten, op en top.

In de middag zelf kersttosti’s gemaakt, wetende dat de meesten heerlijk aan het kerstdiner zaten. Tevens hebben we nog het (aldus de locals) mooiste kerkhof van Chili bezocht. Gehele families liggen daar in ‘huisjes/catacomben’ begraven en ook nu zag je duidelijk verschil tussen arm en rijk. De armen lagen op elkaar gestapeld in een soort van lange muur, simpel en praktisch maar mooi was het wel. In de avond zijn we bij een hotel gaat eten, niets bijzonders, niets kerstig, maar prima en vooral belangrijk: gezellig.

Op dit moment zijn we na een leuke busrit van 3,5 uur (inclusief een giga grote kudde schapen en van ver af flamingo’s gezien te hebben) aangekomen in Puerto Natales. De plek waar we morgen beginnen met een 5daagse trekking in het nationaal park: Torres del Pain. We zijn hier super benieuwd naar, een trekking tussen de bergen en gletsjers. We weten het weer nog niet, dit kan ieder moment ook veranderen. De dikkere kleding, regenjas en -broe gaat in ieder geval mee. We hopen dat we het zo veel mogelijk droog houden en het niet al te koud gaat worden in het tentje waarin we slapen. We hebben er in ieder geval zin in!! De komende 5 dagen geen internet, wat maakt dat ik dus niet bereikbaar ben, heerlijk rustig en fijn. Als we terug komen in Puerto Natales is het in Nederland al Nieuwjaar, ongelofelijk wat gaat de tijd dan toch wel weer snel. Hier is het dan nog net geen Nieuwjaar, dat duurt nog een paar uurtjes. Maar alvast bij deze: een heel fijn uiteinde gewenst, voorzichtig met het vuurwerk en een mooi, gezond en gelukkig 2020 gewenst!

Lief zijn!
Xx. Tanja