Het liefst was ik deze eerste blog super positief en enthousiast begonnen maar op dit moment voelt het erg dubbel dus ga ik (net zoals bijna altijd) luisteren naar mijn gevoel en beginnen met de minder leuke kant en hopelijk kan ik dan eindigen in hoopvol en positief.

Een kleine week zitten we nu in Chili. Het afscheid was zoals een afscheid (naar mijn mening) hoort te zijn: kleine tranen, soms grote tranen, lieve woorden, een kleine kus, een grote kus, zwaaien en dan doei zeggen tot over 4 maanden, en voor sommige gelukkig zelfs korter. Fijn, liefdevol, verdrietig en mooi tegelijkertijd. Na een redelijk lange vlucht, vliegend over het mooie Andes gebergte kwamen we aan in Santiago. De eerste indruk die we kregen was dat het er erg druk was. Dit hadden we natuurlijk ook wel verwacht maar het blijft altijd even afwachten hoe druk het dan ook echt zal zijn. Druk dus. Maar ook lelijk, vies, veel graffiti en veel was er kapot. Echter bij het hostel kregen we een leuke indruk. Mooi muurschilderingen en een fijne kamer. We hadden gelezen dat de buurt waarin we zaten leuk zou zijn, dus op naar buiten. De mooie muurschilderingen waren duidelijk te zien maar ondertussen zagen we ook erg veel politie en ME busjes staan. Sinds 18 oktober zijn er protesten in Chili, op dit moment nog steeds en zeker in Santiago was dit voelbaar. Niet dat we ons onveilig hebben gevoeld maar een gedempte sfeer hing er wel. De buurt viel ons tegen, veel buiten kroegen met hoge hekken ervoor en schreeuwende mensen (logisch met die gigantisch harde muziek) die op je af komen vliegen of je bij hen een drankje wil drinken. Gelukkig vonden we ook een wat rustiger, helaas wat meer toeristisch, buurtje. Tijdens de ontdekkingstour door Santiago kwamen we rond 5 uur al rondwandelen bij een hele kleine en gezellig uitziende protest optocht uit. Het waren voornamelijk vrouwen, er werd gezongen, gedanst en muziek gemaakt. En ze zwaaide met een vlag, een vlag die we later nog veel meer tegen kwamen en uitleg over kregen. We hoorde ze van veraf al komen en ze bleven ook lang hoorbaar. De ME busjes en de vele politie was hier niet bij betrokken, wel hoorde we steeds meer politiehelikopter en gebeurde er ook straat steeds meer. Meer mannen met doeken voor hun neus en mond, zelfs gasmaskers voor hun neus. Eerlijk is eerlijk, het voelde minder veilig, meer op onze hoede. We wisten, het hostel had ons gewaarschuwd, dat rond 5 uur de protesten meestal op gang kwamen in deze buurt, een paar straten verder op. We hadden het wel gezien en wilde de protesten vermijden dus liepen door naar het hostel. Echter 2 straten voor het hostel kregen we pijn in onze neus, steeds meer mensen zagen we met het shirt voor de neus en mond en binnen 2 minuten snapte we waarom. Het traangas was zo uitgespreid dat we er lopend, weg van de protesten, ook last van hadden. Naar om te merken, gelukkig wisten we dat we in de buurt van het hostel waren en verder geen protesten zouden zien. Helaas merkte we achter de gesloten deuren van het hostel er toch nog wel wat van. Een paar keer voelde we het traangas weer prikken in keel, neus en ogen en hebben we nog tot laat de helikopters over horen komen. Gelukkig waren we zo moe, dat we op tijd naar bed zijn gegaan en lekker lang en rustig hebben geslapen. De dag erop zagen we op plekken wel de ravage, stoplichten die vernield zijn, in de brand gestoken en graffiti overal. Bizar om te zien hoe veel pijnhoop zulke protesten toch met zich meebrengen. De tweede dag in Santiago brachten we door op de markten vol groente, fruit, vis (en de geur) kerstspullen, en andere kleine frutseltjes. Soms dacht ik even terug in Zambia te zijn. Het zag er arm uit, vies en druk. Terwijl we ook wel de andere kant hebben gezien later in de middag, ‘ gewone’ flatgebouwen, een Starbucks, het regeringsgebouwen en zulke zaken. Rijk en arm, het licht hier dicht bij elkaar. Gelukkig deze dag geen protesten, mogelijkerwijs doordat het weekend was, we hoorde dat ook de protestanten het moe worden of dat de feestdagen in aantocht waren. Het maakt niet uit waarom, wij waren in ieder geval blij dat het minder druk en onrustig op straat was in de avond.

Na 1,5 dag in Santiago zijn we met de bus naar Valparaíso gegaan. Een leuk schattig klein havenstadje tegen de berg aan waar heel veel huizen mooie kleuren hebben en muurschilderingen. Een must voor een paar dagen! Echter dat werd ons verteld. Helaas was ook hier duidelijk voelbaar dat de protesten aan de gang waren. Hoewel het zondag was, en dus veel dicht was, zag het er ook echt dicht uit. Rolluiken voor de deuren die beklad waren, als ze geen rolluiken hadden dan waren de glazen ruiten wel dicht getimmerd met veel houten platen en was er op en top graffiti zichtbaar. Gelukkig zagen we ook de mooie kant van Valparaíso. Tijdens een walking tour zagen we de mooie plekken, de inderdaad leuke huisjes met vele kleuren, de wallpaintings (maar in Santiago waren ze misschien wel net zo mooi) en kregen we achtergrond de kleuren van de huisjes en de protesten. De meesten huizen hebben kleuren, vrolijke kleuren. Dit vanwege dat de huizen vooral gemaakt zijn van oude containers die ze in de haven niet meer gebruiken. Echter door de zoute zeelucht kunnen de huizen snel gaan roesten, daarop hebben ze bedacht als ze deze schilderen het er leuker uitziet en zal er minder snel roest doorkomen. Prima oplossing dus. De achtergrond van de protesten kregen we ook steeds beter mee. Het blijft een bijna standaard verhaal, triest maar waar. Het verschil tussen arm en rijk is groot. De regering bepaald veel/alles. Ze betalen veel belasting maar al dat geld lijkt te gaan naar de regering en hun eigen portomoinee. Er is weinig tot geen pensioen, onderwijs is erg duur, en de politie doet (aangestuurd door de regering) de verkeerde dingen. Ze proberen de criminelen op te pakken/tegen te gaan maar doen niets aan de ‘onderkant’. Betere educatie maakt betere kansen in banen en dus minder nood om bv. geld te jatten…. Het is in ieder geval erg ingewikkeld. De regering bepaald alles, en van vroeger uit staat alles vastgelegd in de grondwet. We weten inmiddels dat de burgers in april mogen gaan stemmen voor een nieuwe grondwet. Echter vraagt men zich af of het hiermee gaat veranderen, juist omdat het niet gaat over de regering. Deze afzetten zal nog veel tijd en protesten nodig hebben, lijkt…. Hopelijk voor het land niet nodig. Want eerlijk is eerlijk, zichtbaar is wel dat het er niet aantrekkelijker op word om naar Santiago en Valparaiso af te reizen.

Na een nacht in Valparaiso geslapen te hebben zijn we richting het strand vertrokken, een half uurtje van Valparaíso vandaan. Een bijzondere lokale busrit, snel instappen, toeterend en handen vasthoudend maar veilig kwamen we aan, dicht bij het strand. Even uitwaaien, want jeej wat waaide het er hard. Ondanks dat het hier nu zomer is (en in Santiago 35 graden was) was er in Vina del Mar een lekker briesje, niet te koud, niet te warm. Wel te koud om op het strand te liggen, en al helemaal om een plons in het erg koude water te nemen (maar 8 graden). Na een lekkere strandwandeling zijn we ook hier vertrokken. Een gekke stad, drukker dan verwacht en minder fijn dan gehoopt. Weer terug naar Santiago. De warmte en de 2 toch wel tegenvallende steden maakte er een licht humeurig Tanja van… Gelukkig na wat rust, toegeven aan het gevoel, eten, gezelligheid van Jantine en Wouter en wetende dat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken naar een ander gedeelte van Chili maakte het wat beter. Want het word toch wel steeds duidelijker, ik ben meer van de natuur dan van de cultuur en de steden…

Vroeg in de ochtend vertrokken we naar Punta Arenas, een vlucht van 3,5 uur. We hoopte op een kleiner stadje, meer natuur, dicht bij zee, kouder en mooie/leuke dingen om te doen met kerst. En ja dat was het. Zuidelijker dus kouder, rustiger, relaxter en fijner. Bij aankomst van het hostel werden we zeer vriendelijk onthaald door de eigenaar. Een lieve man, behulpzaam en vriendelijk. Hij gaf ons wat informatie en wij gingen op pad, op pad om de kerstdagen door te komen in dit kleine stadje dus op zoek naar eten en een dagtrip. Nadat we alles geregeld hadden en we boodschappen gehaald hadden om op kerstavond een ‘oké, roeien met de riemen die je hebt’ pasta gerecht te gaan maken kwamen we thuis en gaf onze lieve meneer ons een fles wijn. Dit kregen wij, als enige gasten omdat we gevraagd hadden m.b.t. kerst waar we konden eten. Omdat kerst iets is om met familie te delen, wilde hij toch voor het gemis een klein lief gebaar maken. Een fles wijn, heerlijk en dankbaar! Samen dronken we een glaasje en maakte we er een gewone avond van. Want bij kerst hoort toch, donkere dagen, familie, lekker en veel eten. En dat was het helaas allemaal niet, maar agh, ook dat was oké. Het bijzondere is dat het hier wel zomer is, maar op deze plek zelfs in de zomer niet echt warm is (de dagen dat wij er waren maar 10 a 15 graden) en wel erg lang licht is (van 04.30 tot 22.30). Dus echt kerstig voelt het niet. Eerste kerstdag zijn we vroeg op pad gegaan. We hoopte op een volle dag op pad te zijn op weg naar de grote pinguïns maar helaas wegens kerst was dit eiland dicht. Gelukkig was er wel iets open; het eiland met de kleine pinguïns. Een bootreis van 2 uur heen (inclusief een glimp op te mogen vangen van een dolfijn) , 2 uur terug bracht ons naar dit bijzondere eiland. Wauw wat veeeeeel pinguïns en hun jongen, veel meeuwen en hun jongen (sja ook daarvoor hadden we schijnbaar betaald) maar wat waren het er veel. Gehele kolonies, wetende dat we ‘maar’ een kwart van het eiland mochten bezoeken. Genieten, op en top.

In de middag zelf kersttosti’s gemaakt, wetende dat de meesten heerlijk aan het kerstdiner zaten. Tevens hebben we nog het (aldus de locals) mooiste kerkhof van Chili bezocht. Gehele families liggen daar in ‘huisjes/catacomben’ begraven en ook nu zag je duidelijk verschil tussen arm en rijk. De armen lagen op elkaar gestapeld in een soort van lange muur, simpel en praktisch maar mooi was het wel. In de avond zijn we bij een hotel gaat eten, niets bijzonders, niets kerstig, maar prima en vooral belangrijk: gezellig.

Op dit moment zijn we na een leuke busrit van 3,5 uur (inclusief een giga grote kudde schapen en van ver af flamingo’s gezien te hebben) aangekomen in Puerto Natales. De plek waar we morgen beginnen met een 5daagse trekking in het nationaal park: Torres del Pain. We zijn hier super benieuwd naar, een trekking tussen de bergen en gletsjers. We weten het weer nog niet, dit kan ieder moment ook veranderen. De dikkere kleding, regenjas en -broe gaat in ieder geval mee. We hopen dat we het zo veel mogelijk droog houden en het niet al te koud gaat worden in het tentje waarin we slapen. We hebben er in ieder geval zin in!! De komende 5 dagen geen internet, wat maakt dat ik dus niet bereikbaar ben, heerlijk rustig en fijn. Als we terug komen in Puerto Natales is het in Nederland al Nieuwjaar, ongelofelijk wat gaat de tijd dan toch wel weer snel. Hier is het dan nog net geen Nieuwjaar, dat duurt nog een paar uurtjes. Maar alvast bij deze: een heel fijn uiteinde gewenst, voorzichtig met het vuurwerk en een mooi, gezond en gelukkig 2020 gewenst!

Lief zijn!
Xx. Tanja