Wauw Chili, ik ben overdonderd van je natuur. Zo divers en zo mooi. Zo anders, na iedere bocht, heuvel, berg verandert het uitzicht in een nog mooier uitzicht.

De busrit op weg naar de poort van de trekking was zo mooi, de natuur verbaasde me al en dan was de trekking nog niet begonnen. De eerste dag van de trekking was erg relaxt, ik denk dat we in totaal 1km gelopen hebben maar alles was ter voorbereiding: De busrit erna toe was al 2 uur en vertrok pas in de middag. Daar aangekomen moesten we papierwerk invullen, naar onze eerste tent lopen en vervolgens konden we contacten en relaxen voor het avond eten. We kregen er steeds meer zin in en de bergen en meren waren steeds beter zichtbaar. Na een wat onrustige nacht in de tent spraken we, tijdens het ontbijt, met Nederlanders die klaar waren met de trekking. Natuurlijk vroegen we enthousiast: en hoe was het?! Helaas kregen we hier minder blije gezichten te zien. Het had de afgelopen dagen behoorlijk geregend en veel bergen hadden verstoppertje gespeeld achter de regenwolken. Oei, super balen natuurlijk, want voor die bergen kwamen we toch wel echt! Het was al bewolkt dus we hoopte voor onszelf dat het wel zou meevallen, ook met de kou (want na een zoektocht van 3 uur in de stad, de dag ervoor, hadden we toch besloten om geen extra trui meer te kopen want het zou wel meevallen). Rond 9 uur vertrokken we voor de eerste stop: the tree towers. Een erg bekende foto in veel natuurboekjes en het beeld van het National Park. Maar bij de foto’s staat natuurlijk niet hoe pittige klim het is om boven te komen. Het eerste stuk viel reuze mee, echter het tweede gedeelte was behoorlijk ruig, grote rotsen en stijl omhoog. Een behoorlijke klim en we dachten de laatste 10 minuten: er komt geen eind aan. Steeds kwamen er mensen naar beneden en dan zeiden ze: nog eventjes, maar het uitzicht is fantastisch! Met deze woorden kregen we net wat extra energie en in de wetenschap dat we er bijna waren. Na een uur of 4 kwamen we aan en yes de torens waren dan wel lichtjes in de wolken maar het uitzicht was fantastisch!! Wat een gave plek is dit! Helaas behoorlijk veel wind en was het ook goed koud, dus na wat foto’s en een mini lunch zijn we weer de afdaling gaan maken. Ook deze was behoorlijk pittig, maar te doen. We wisten dat we halverwege konden blijven want blijven, want daar zouden we onze 2e nacht doorbrengen in leuke tentjes opgezet tegen een berg. En ja wat sliepen we lekker na z’n behoorlijke pittige dag. Tijdens het ontbijt hoorde we weer verhalen: het zou een zeer mooie dag worden en de aantal kilometers zouden reuze meevallen, hetzelfde met de klim, die er nauwelijks inzaten. Het was een mooie tocht, we voelde ons net de familie von Trapp lopend door de Oostenrijkse bergen en meren, alleen dan nog fijner en mooier. En ook nu na iedere bocht was het uitzicht geheel anders! De bergen bleven op de achtergrond, we kwamen heel wat blauwe meren tegen en het was prachtig weer, geen wolkje aan de lucht. Al heel vroeg in de middag, eigenlijk iets te vroeg, kwamen we aan op onze 3e slaapplek, dicht bij het meer. Een mooie plek om verder uit te rusten, want we wisten dat de 4e dag het heftigst zou zijn: behoorlijk wat klimmen, 26 km en 11 uur wandelen. Tijd om de voeten rust te geven dus. Dag 4 begon vroeg, om kwart over 8 waren we al aan de wandel. Het eerste gedeelte ging relaxt, weinig klimmen en een stevig tempo. Echter… toen kwamen we aan bij de eerste klim. We wisten dit wordt een pittige. 2 uitzichtpunten waarbij veel mensen na het eerste uitzichtpunt zich bedenken en het 2e punt laten voor wat het is. Maar bij ons werd hier niet eens over gesproken: het weer was zo mooi en we zouden doorgaan. Maar jeetje het was zwaar. Vooral naar het eerste punt lopen was zwaar. Het uitzicht was geweldig. Een behoorlijke berg met veel sneeuw erop, zoveel dat er zelfs een aantal lawines naar beneden kwamen. Best cool om te zien en vooral te horen, het lijkt alsof het gaat onweren, je kijkt en je ziet en hoort de sneeuw naar beneden kelderen. Na wederom wat foto’s vervolgde we onze tocht. Dit stuk viel gelukkig mee, maar het was vooral lang en er zaten een paar zwaardere stukjes bij. Het landschap veranderde wederom na iedere bocht. Zo dacht je dat je in de woestijn beland was, moest je opeens door beekjes heen lopen en nog geen bocht later zag het eruit alsof je in een dor stuk Afrika zat of dus in Oostenrijk. Genieten op en top. De tocht waard! Maar toen, mochten ofja eigenlijk, moesten we ook nog naar beneden. Oefff! Dit was vooral het meest zware gedeelte. Onze knieën, voeten en eigenlijk alle onderste ledematen begonnen zeer te doen. Naar beneden lopen, stijl of super stijl is niet fijn. Het was erg zwaar. Maar gelukkig na een uur of 7 kwamen we aan bij het laatste gedeelte, nog 7,5 km en 2,5 uur. We waren zo blij dat we er bijna waren. Maar…. Achteraf gezien waren dit de langste 2,5 uur en 7,5km voor het lijf maar ook mentaal want jeeej wat zaten wij er doorheen. Behalve Wouter: geen idee waar die het vandaan haalde maar die zette de dieselmotor aan en zei al heel snel: is het goed als ik doorloop? Prima, ga vooral want we waren al moe en lichtelijk chagrijnig omdat ons lijf niet meewerkte zoals we wilde. Dus hupsakee daar ging die. En wij: wij bleven achter elkaar steunend in hoe zwaar we het vonden, hoe pijn ons lijf deed en hoe lang het nog zou zijn. Zelfs de stukjes die vlak waren, waren vermoeiend. Als ik er nu aan terug denk kan ik er hard om lachen maar oef wat hadden we het toen zwaar. De minuten tikte heel langzaam weg, de kilometers gingen heel langzaam (krijg je ervan hé als je niet zo snel loopt) om de goede moed erin te houden zeiden we na een kleine 2 uur: na de volgende bocht ja dan zullen we de tenten wel al zien! Want na iedere bocht veranderde het uitzicht toch?! Helaas, in dit geval dus niet! We hebben het namelijk dit 3 kwartier gezegd en wel 15 bochten lang maar uiteindelijk… daar in de verre verte waren de tenten! Yes wat waren we blij toen we dit zagen, hoewel het lijf nog steeds schreeuwde: stoppen! Liepen we stug door, want daar, daar achter konden we rusten tot de volgende dag. Wouter had ons al zien aan komen waggelen (we liepen net als mijn kleine zusje vroeger na het zien van de pinguïns). Wouter was ongeveer 45 minuten eerder daar geweest (45 MINUTEN!!) We checkte in en ik heb denk ik een half uur tot een uur op de grond gezeten, gewoon gezeten, uitgeteld. Hierna met nieuwe energie een heerlijke douche genomen en daarna goed gegeten. Wat kan eten soms toch heerlijk zijn! We waren blij dat we nog maar 1 dag hoefde, hoewel we ook wisten dat deze ook nog pittig zou worden. Wat fijn he, als ik dit zo schrijf denk ik echt: waarom zou je dit jezelf zo aandoen als het zo pittig/zwaar/extreem is? Maar jeej ik kan je vertellen: als je de kans krijgt: ik zou het doen! Maar goed, ook de laatste dag begonnen we vroeg, op weg naar de Grey Gletsjers. Qua klimmen zou het vergelijkbaar zijn als de dag ervoor maar dan minder kilometers en een aantal minder uur. En ja waren wat klimmen, best moeilijke en vermoeiende stukken maar er zaten ook relaxte stukken tussen. Langzamerhand zagen we steeds meer blauwe brokstukken ijs op het water, stukken van de gletsjers! Dat gaf weer nodige energie, en ja ook nu veranderde het uitzicht iedere keer. Ondanks de pijntjes in het lijf vonden we het geweldig. Het eindpunt was fantastisch! Nee we zagen geen grote stukken ijs afbreken van de gletsjer, wel zagen we van brokstukken die al in het water lagen ijs afvallen. Op dat moment realiseerde ik me: ik mag dit nu meemaken en zien maar hoe ziet het er hier over 10 a 15 jaar uit?! Is er wel nog een gletsjer?! Een behoorlijk realisatie moment. Na een hapje en een drankje lieten we dit laatste geweldige uitzicht ook achter ons, om diezelfde tocht terug naar beneden te maken. En ja, nog steeds vond mijn lijf mij even niet lief. We waren allemaal erg blij toen we uiteindelijk na een uur of 6 a 7 terug waren op de plek waar we een uur later de boot zouden pakken. We hadden het gehaald, wat was het bikkelen geweest maar ooh zo tof!! Misschien juist wel omdat we het niet cadeau gekregen hadden…. De zon die hadden we in ieder geval cadeau gekregen. ?

Bek af waren we toen we uiteindelijk om 10 uur ‘s avonds terug in Puerto Natales waren, het laatste stukje vanuit de bushalte naar het hostel lopen (en de trappen af) waren hilarisch. Ik denk dat iedereen die ons heeft zien lopen gedacht heeft: hoop niet dat die nog moeten gaan wandelen. Maar met het laatste beetje energie en de wetenschap van een heerlijke douche konden we zelfs nog eventjes op stap om 2019 af te sluiten en 2020 te starten. Laat 2020 voor ieders heel veel moois brengen!

Na een anderhalve dag bijkomen, heel wat reizen en ons lijf ‘rust’ bieden vlogen we op 2 januari door naar het ‘Lake District’. Het gebied van de vulkanen, de meren en de leuke routes. We hadden een auto tot onze beschikking (helaas geen Suzuki Swiffie, wel eentje met vele grotere kofferbak) en zijn gaan rondtoeren. Helaas, viel dit welbekende merengebied een beetje tegen, de auto niet maar wel de gebieden waar we door heen zijn gegaan, de activiteiten die we graag wilde doen maar helaas niet konden doen wegens de vakantie drukte (in heel Zuid America hebben ze rond kerst juist zomervakantie dus lekker druk met eigen tourisme allemaal), ik werd behoorlijk verkouden en we hadden onszelf getrakteerd op een hotelletje inclusief hottub en verwarmd zwembad maar bleek dit een ijskoud zwembad te zijn en een hottub die al vol gereserveerd was…. Helaas pindakaas. Toch waren er ook nog leuke dingen. Zo hadden we wederom geluk met het weer, het zonnetje scheen en het was rond de 30 graden, zijn we gaan raften en hebben we mooie vulkanen gezien die het landschap mooi maakte. En gelukkig maar want na 5 dagen toen we op dezelfde plek terug kwamen leek het wel herfst: geen mensen meer in korte broeken of zwemmend in het strand, geen mooie uitzichten op de vulkaan. Nee mensen in dikke winterjassen, niemand dacht er maar 1 sec. aan om te gaan zwemmen en geen uitzicht te bekennen. De wegen leken een beetje op Nederland, pakken hooi langs de weg, hoewel Nederland… misschien eerder België, en zelfs niet eens België… laten we zeggen: het wegdek was niet goed… of eigenlijk was er wel een wegdek?!

Van het merengebied blijft me bij; vooral gek hoe het in ons brein werkt. Iets wat een beetje tegenvalt/anders is dan je verwachten… wat maakt dan dat het tegenvalt als je ook leuke dingen hebt gedaan en wederom mooi landschap hebt gezien? Misschien was het wel het feit dat we al een geweldige tijd hadden gehad en nu even moesten ‘afkoelen’ om weer de mooie dingen te kunnen zien… of zo iets?!

Na 6 dagen leverde we de auto in, namen we de vlucht naar het noorden. Op naar de woestijn: San Pedro de Atacama. Een gebied, woestijn achtig (alleen dan heel veel rotsen) droog, heel droog, mooie meren (die er dan op de één of andere manier wel zijn), geisers, wederom kleinere vulkanen en kleine (gekleurde) bergen, hele zoute meren waarin je zelfs in een paar mocht zwemmen: lees drijven. Ook hier hadden we een auto tot onze beschikken (wat een luxe he) en ook hier veranderde het landschap na iedere bocht, hoewel de bochten soms wel heel lang op zich lieten wachten. Vrijheid is blijheid en met een auto t.o.v. de vele tours konden we 5 dagen lang staan waar we wilden, het relax aandoen, vertrekken wanneer we wilden of een andere plek zoeken als de mierenhoop toeristen de mooiste plekken al bezet hadden. Het drijven op het zoute water (nog zouter dan de dode zee) was de leukste ervaring en vooral heel relax. Zo bijzonder om echt getild te worden door het water, zonder enige moeite. Bij het opdrogen hebben we behoorlijk gelachen om hoe wit we waren (ja mijn benen kunnen dus nog witter). Het water droogt op, maar het witte zout blijft… Zo veel dat het genoeg was om een half jaar mee te koken. Het leek in het begin fijne scrub te zijn, maar als snel waren we toch van mening dat het te pijnlijk was en zijn we ons maar snel gaan afspoelen.

De bijzondere plekken hier in de woestijn riep zo veel vraagtekens op dat het soms jammer was dat we geen tour/gids hadden. Maar gelukkig is er dan nog altijd: Wikipedia en Google. Dus mocht je willen weten hoe het komt dat de zoute meren midden in de woestijn van Atacama liggen of hoe het komt dat Geisers ontstaan? Google/Wikipedia het eventjes ;) Enne opa en oma: mochten jullie het willen weten, dan kom ik het snel een keertje vertellen als ik terug ben…

En dan was er nog maar 1 vlucht in Chili, terug naar het drukke Santiago. Gelukkig hebben we hier maar 1 nacht doorgebracht want het zat erop… De 3,5 week in Chili is voorbij. We hebben genoten! Genoten van het land, het landschap en na iedere bocht een ander uitzicht. Wouter hebben we deze ochtend achter gelaten in Santiago, die vertrekt vanavond richting huis. Voor Jantine en mij: op naar nieuwe avonturen in Colombia.

Lief zijn!
Xx. Tanja