Colombia, een land waarvan je zou zeggen: alles behalve relaxt maar vooral op je hoede… Mensen kennen het vooral van de slechte verhalen over de onveiligheid in het land, het land van de cocaïne en de gigantisch criminaliteit. En ja ik was blij dat ik deze reis samen met Jantine mocht doen, want waarschijnlijk was ik alleen niet gegaan. Maar daartegen staat dus dat we 2,5 week hebben genoten van een gezellige en fijne vibe, een land waarin de criminaliteit lang niet overal voelbaar is, een land met mooie gezichten, vriendelijke mensen, relaxte plekken, best mooie landschappen maar ook een land met een bijzondere geschiedenis.

Onze reis door Colombia begon in het warme (lees bloedhete) Cartagena: het kustplaatsje waar vele Colombia’nen hun vakantie vieren. En aangezien het nog zomervakantie was hier, was het druk in deze stad. Een leuk stadje, het voelde een beetje als een vakantie stadje. Nog een beetje moe van de trip door Chili hebben we hier 3 dagen rondgedwaald door de gekleurde straten, de vrolijk gekleurde lange jurken, de straatverkopers van ons af moeten slaan, heerlijke kopjes koffie gedronken, lekker gegeten inclusief heerlijke sushi en geplonsd in het zwembad aangezien de zee veel te ruw was om in te duiken. Een leuk plekje, een geheel andere vibe dan in Chili maar vooral relaxt.

Iets wat gespannen vertrokken we na 4 dagen onze reis naar Minca. Mijn gespannen gevoel kwam geheel door mijn gedachten: oeh spannend, de eerste reis met de bus door Colombia, als dat maar goed gaat, wat als we overvallen worden, wat als dit gebeurd… de gedachten gevoed door alle ‘slechte verhalen’ op het internet, want de goede verhalen die krijgen minder aandacht… Maar, gelukkig, niets aan het handje kwamen we veilig aan in Minca. Een plekje hoger gelegen in de bergen wat bekendstaat om de (jaja) relaxheid. En dat was het ook hoor, een relaxte casa met hangmatten en een leuk uitzicht, lekker en super goedkoop eten (eten is een belangrijk onderdeel van onze vakantie). En toch ondanks alle relaxheid op deze plek, kregen we bijna een hartverzakking toen we de kok van de casa verschrikt hoorde praten, kijken en gebaren maakte. Er zat een gigantische spin in het keukenkastje. Nu weet ik, we zijn vrouwen en vrouwen kunnen overdrijven en al helemaal als het over spinnen gaat maar… deze was echt gigantisch en heel vies bruin, ik denk zelfs dat ik z’n tanden zag! Het was een spin die net op je hand past en ongeveer 5 tot 8 cm hoog. Zelfs het personeel was er behoorlijk van onder de indruk… Maar deurtje dicht en maar hopen dat de spin daar zou blijven zitten.. Na een relaxte avond zijn we lekker in bed gekropen nadat we gecheckt hadden of de spin toch niet in ons bed lag… De tweede dag in Minca was erg warm, we liepen naar een waterval in de buurt en in de middag namen we, geheel bezweet van de wandeling met 2rugzakken, een stuk relaxter dan de eerste keer de bus richting de volgende bestemming: Tayrona National Park. Dit ritje met de ‘bus’ was bijzonder, ze zetten ons niet af op de overstap plek maar gelukkig was ik een stuk relaxter eronder dan de eerste rit en had ik de positieve gedachten: komt goed. En gelukkig kwam het ook snel goed, er was nog een stel dat ook naar hetzelfde gebied ging en terwijl we op een bus stonden te wachten kwam er een taxi voorbij die ons aanbood om ons goedkoop te brengen. Een klein beetje opgepropt zaten we, met 4 backpacks en 3tassen in een veel te kleine taxi zonder kattenbak. Aangekomen bij het park, regelde we onze tickets voor de dag erop en liepen we naar ons hotelletje, nog geen 5 min verderop.

Tayrona National Park staat bekend om 1 van de mooiste parken bij de kust, je kunt er in hangmatten of tentjes blijven slapen op het strand. Na het ontbijt gingen we, met de rugzak vol, op pad. Helaas was het weer sinds gister een beetje omgeslagen van vol in de zon naar geheel bewolkt en grijzig. Maakt dat de uitzichten net iets minder straalde, maar we wel minder bezweet waren. Na een kwartiertje lopen hoorde en zagen we aapjes in de bomen, of ze nu waren aan he spelen met elkaar of aan het vechten, geen idee maar wij waren blij verrast dat we dit mochten aanschouwen. Na een relaxte wandeling door de natuur van 2 uur kwamen we aan bij de camping. Het was nog steeds wat bewolkt en klam. De sfeer die er hing was niet heel erg fijn/uitnodigend om te blijven slapen dus na een half uurtje rustig op de stoel te hebben gezeten besloten we om terug te wandelen naar het hotelletje en niet op het park te blijven slapen.

Na wederom rustig aan te zijn opgestaan, ontbeten en spullen gepakt vervolgde we onze weg naar Palomino: een heel klein dorpje dicht bij het strand. Een plek om te kunnen tube en wederom weer te kunnen relaxen. We pakte, met een relaxt gevoel, de locale bus richting dit plekje… We stapte de bus in en werden behoorlijk aangekeken door de locals. Inmiddels waren we dat aanstaren wel gewent want sja, we zijn lang (zelfs Jantine is groot!) en blank…We betaalde degene die ons in de bus liet stappen en namen plaats op krukjes in het gangpad (ook heel normaal, als de bus vol zit maak je gewoon nieuwe plekjes in het gangpad). Er gaat hier bijna altijd een persoon mee in de bus die met zijn bovenlijf uit de bus hangt en heel hard roept waar de bus heen gaat, mensen helpt in en uit stappen en bij hem betaal je de bus. Na ongeveer een half uurtje, het moment waarop ik echt aan het genieten was van de omgeving en deze heerlijke locale busrit kwam deze vriendelijke man nog eens langs, vragen waar de mensen uitstappen en de mensen te laten betalen die nog niet betaald hebben en jawel hoor… deze ‘vriendelijke’ man ging het bij ons ook nog eens proberen. De man begon tegen ons te praten in het Spaans en wij begrepen er helemaal niets van want we hadden toch al betaald?! Wat wilde hij nu?! Met behulp van een local en het kleine beetje Spaans wat we verstaan begrepen we wat hij bedoelde. We moesten betalen want dat hadden we nog niet gedaan… UH… HUH?! In het beste Engels/Spaans legde we uit aan de local dat we bij binnenkomst al betaald hadden en hij vertaalde het weer tegen de buschauffeur, vervolgens zagen we de buschauffeur letterlijk afdruipen… wat was dit nu weer voor een actie? Na 5 minuten kwamen we op onze bestemming aan en ja hoor, de man probeerde het opnieuw: we moesten nog betalen. Wij volhouden dat we al betaald hadden maar hij had wel onze rugzakken nog… dus een beetje gespannen liepen we naar de achterkant, druk zetten en onze tassen eisen. Gelukkig kregen we deze ook maar ondertussen bleef de man telkens herhalen dat we moesten betalen en werd het steeds drukker om ons heen. Op het moment dat we onze tassen hadden zijn we meteen een straatje ingelopen en weg gestormd van deze bijzondere man… Ondertussen dat ik dit schrijf realiseer ik me dat het over kan komen als onveilig, zo voelde het gelukkig niet maar fijn was anders… Zo stom, ben je net aan het genieten en dan gebeurt je zo iets.

In Palomino zijn we 3 volle dagen verbleven, een plekje waar we zouden relaxen aan het strand, in het fijne hostel met zwembad en we wilde gaan tube. Het strand zagen we 2 minuten: weinig strand meer over, het water schijnt een behoorlijk stuk hoger te staan tov een paar jaar geleden en de zee was te ruw om in te zwemmen. Ook van het tube kwam niets terecht, geen zin en versterkt door een Canadees die heel graag met ons wilde tube maar wij heel weinig zin hadden om dit met hem te doen (soms mag je best selectief zijn in de mensen die je leuk/niet leuk vindt). We genoten van de zon op het bedje bij het zwembad, een boekje, een massage en doen waar we zin in hadden. Het bijzondere op deze plek was dat de gehele kamer om 12 uur in zijn bed lag te slapen. We hadden verwacht dat het een plekje was met wat barretjes etc. Deze waren er dan ook wel maar sloten ook om 11 uur… Nowja heerlijk toch?!

Na deze relaxheid wisten we dat het relaxte eraf zou gaan, net zoals de ‘ergste’ warmte. We vervolgde onze reis met vliegtuig naar Medellin: de plek van Pablo Escobar, cocaïne, onveiligheid en tot een paar jaar geleden de meest gevaarlijkste stad van de wereld. In de avond kwamen we moe en met honger aan bij het hostel. We kregen de tip om niet bij het hostel te eten maar 2 deuren verderop. We hebben hier super lekker Indisch gegeten. Zo lekker heb ik nog niet eerder Indisch gegeten. Moe en tevreden gingen we naar bed toe. Dag 2 vulde we in door de stad te bekijken vanuit de hoogte: we namen de tram en zagen we de sloppenwijk vanuit de kabelbaan. Ja een kabelbaan, deze kabelbaan heeft net als de metro een bijzondere betekenis voor de stad. De kabelbaan is namelijk gebouwd in de ‘opbouw van de veiligheid’ van de stad. De burgemeester heeft deze kabelbaan laten bouwen zodat de mensen van de sloppenwijken makkelijker en sneller toegang hebben tot het centrum. Tevens hoorde weg dat de bewoners voorheen nog geld moesten betalen aan de FARC om de sloppenwijk te verlaten. Tijdens de walking tour door deze stad leerde we nog meer over de geschiedenis van deze bijzondere stad en de gemengde gevoelens over 'goede en slechte dingen' van Pablo Escobar en de drugs. Om deze blog niet al te lang te maken, mocht je er meer over willen weten: vraag het me bij terug komst of Google/Wikipedia het maar eens. In ieder geval is het zeer bijzonder hoe snel dat deze stad is veranderd van meest onveilige stad naar een veel veiligere stad. De gids vertelde op het einde nog dat we thuis mochten vertellen hoe veilig en mooi land het is, echter waren wij van mening dat de Nederlanders dit al goed doen, aangezien dat we overal in Colombia enorm veel Nederlanders ontmoetten.
Het uitgaansgebied van deze stad was ook zeer bijzonder te noemen, we zagen er meiden rondlopen die eigenlijk in bed hoorde te liggen met veel te korte shirts/broeken aan en in contact kwamen met veel te oude mannen… Een raar gevoel hielden wij eraan over, dus geen stapavond voor ons.
Tijdens het verblijf in Medellin bezochten we een dagje het bergdorpje: Gautupe. Een naam waar we 3 dagen lang op oefende om het goed uit te spreken… Een mooie naam passend bij een mooi dorpje en dichtbij een heel mooi uitzichtpunt van de omgeving: een groot meer met allemaal kleine eilandjes in. Grappig om dit in een wat hoger gelegen plek te zien, op 2 uur afstand van z'n grote stad. Ook hier genoten we van de uitzichten, de veiligheid van de stad en de lekkere koffie. Persoonlijk vond ik Medellin een beetje een rare stad, uiterste raakte elkaar hier… Leuke plekken, minder leuke plekken, onveilig gevoel, veilig gevoel.. Prima om een paar dagen door te brengen, maar hier langere tijd verblijven, nee liever niet. Hoewel, in de kamer die we kregen voor de laatste nacht wegens een foutje met het verwerken van de boeking, daar zou ik best een tijdje willen verblijven: Giga bed en een hottub voor 2 personen!

Vanuit Medellin vertrokken we met een busje (inclusief de luxe van WiFi aan boord) naar Salento, een klein dorpje, midden in de bergen wat bekend staat om de gigantische palmbomen en de koffiefarms. Bij aankomst wisten we dat het weer kon omslaan van zon naar een behoorlijke regenplens… En ja hoor, we liepen naar het restaurant in de zon en we moesten in de regen terug rennen… De gehele nacht bleef het regenen. Ons plan was om in de ochtend meteen met de eerste jeep te vertrekken naar de palmbomen verplaatste we een beetje door de regen. Gelukkig klaarde het wat op en vertrokken we een uurtje later dan gepland. In de jeep ontmoette we mensen waarmee we wandelde. Als eerste vertrokken we naar de colibrie casa. Een leuke wandeling door de bush-bush, liepen we over hangbruggen en zagen we boven onder het genot van een kop koffie de colibries vliegen. We vervolgde onze wandeling naar de palmbomen. Helaas, nadat we over het hoogste puntje van de berg waren liepen we niet over de wolken, maar liepen we door de wolken. De wolken waren beperkend voor ons zicht en we baalde een beetje. Maar gelukkig, naar mate dat we weer naar beneden wandelde liepen we ook onder de wolken… En ja hoor daar waren de gigantische palmbomen! Wat een magische plek, vol gigantische palmbomen… Hoe hoog?! Geen idee maar zo hoog dat als je het topje van de palmbomen wil blijven zien je nekpijn kreeg. De tweede dag in Salento brachten we door met een beetje wandelen in het dorpje, koffies drinken en een koffietour waar we wederom genoten van de lange maar toch leerzame tour.

Vanuit Salento vlogen we naar Bogota, de laatste bestemming van Colombia. De hoofdstad, een stad waar we weinig goede geluiden over hoorde, maar wij een andere mening over vormde. We hadden een hotel geregeld inclusief bad, om de laatste 2 dagen in Colombia nog relaxt te kunnen doorbrengen. We kregen een tip om ergens authentieks te gaan eten, maar jeej in deze weken hebben we nog niet zo slecht en duur gegeten en gedronken als op deze plek. Veel te overrated vonden wij en na het betalen de rekening zijn we bijna rennend weg gegaan. Er miste eigenlijk nog maar 2 dingen op deze 6 weken: shoppen en een leuke stap avond. Dit vonden we beide op de laatste dag in Colombia. Het voelde bijna als een stedentripje. Een leuke stad, een leuk hotel, Europese winkels in de buurt en leuke bar avond met mensen die ons meenamen naar een locale club waar we tot in de late uurtjes genoten van de live muziek en salsa probeerde te dansen en we de volgende dag brak wakker werden.

Met een brak hoofd pakte we onze tas in, vlogen we samen naar Panama waar we afscheid namen van de fijne 6 weken samen reizen. Jantine ligt inmiddels weer heerlijk in haar eigen bedje, ik zit op dit moment in Costa Rica te wachten op Paul die over een paar uurtjes hier is, om samen van dit land te gaan genieten.

Lief zijn!
Xx. Tanja