Als je me nu vraagt hoe zou je Costa Rica omschrijven zou ik zeggen: een grote dierentuin alleen dan beter, vrijer, mooier en warmer. Wat hebben wij genoten, genoten met elkaar, van het mooie land, van de bijzondere dieren en van de mooie plekken. Wat een afwisselend land, zo veel te bieden en helaas nog lang niet alles gezien…

De blog schrijven was ook een hele klus, uitstel gedrag aangezien het eigenlijk te veel is om op te schrijven… Maar na 3 dagen denken en doen vandaag toch onder het genot van een kopje koffie en tango dansers geëindigd, dus je bent alvast gewaarschuwd voor een lange blog…

Aangezien ik 1 dag eerder in Costa Rica aan kwam dan Paul, kon ik hem ophalen bij het vliegveld. Blij om elkaar weer te zien vertrokken we richting San Jose. Een stad die prima te missen is, maar aangezien we eerst even met elkaar wilde zijn en niet meteen de auto wilde instappen hadden we vooraf al besloten om 1,5 dag hier te zijn. En dit was precies genoeg om bij te komen van de jetlag, de stad te zien, relaxt een drankje te doen met uitkijk op het plein vol zondagsmensen, goed bij te kletsen en heerlijk te eten bij een Argentijn. De ochtend erop vertrokken we richting het autoverhuur bedrijf. Op naar onze auto om te kunnen rondcrossen en onze weg te vervolgen naar Manuel Antonio. De eerste plek, 1 van de bekendste nationale parken van Costa Rica. Na ongeveer 3 uur rijden kwamen we aan in Manuel Antonio en daar begon onze zoektocht naar het hotel, want ook booking kan je soms naar de verkeerde plek sturen. Gelukkig was er een aardig mannetje die ons naar de goede plek wees. Onderweg kwamen we langs een bar met een groot uithangbord: DE beste plek voor zonsondergang. Nadat we incheckte vertrokken we dus al vrij snel naar die bar (Barba Roja wat betekend: Rode baard, makkelijk te onthouden toch voor Paul?!). En heel even waren we bang dat we niet eens een zonsondergang zouden zien want de wolken kwamen voor de zon… maar nog geen 10 minuten later zagen we, misschien wel de mooiste, zonsondergang ooit! De wolken verkleurde, werden paars, oranje en goud bij elkaar. Wauw, en dan nog te bedenken dat we 2 rode papagaaien voorbij zagen vliegen. Genieten dit! Terug bij het hotel was er opeens een beetje ophef, dus wij (ramptoeristen als we zijn) gingen kijken. Bleek er een slang boven in de nok te zitten, recht boven het kookstel op nog geen 3 meter afstand van de grond… gruwel!! De eigenaar plaatste een bordje knoflook, schijnbaar houden die beesten daar niet van en zouden ze dan weggaan. Echter dacht ik vooral: ja maar wij slapen nog geen 10meter verderop en overal zitten kieren in de deuren en ramen. Een beetje para heb ik mijn tas de daarop volgende 2 dagen wel dichtgehouden en iedere keer dat ik de badkamer open maakte checkte ik de hoekjes… Na toch nog goed geslapen te hebben en niet eens gedroomd over een slang, stonden we op tijd op om te zorgen dat we om 7 uur bij het park waren. Daar nog snel een gids geregeld, de gouden tip! Want zonder die gids hadden we alleen wat apen gezien waarschijnlijk. De gids riep me al binnen 2 meter terug, want op de poort die ik doorliep zat een gigantische sprinkhaan, die ik natuurlijk niet had gezien. 20 meter verderop zagen we (wederom met hulp van de gids) een hertje liggen (ja een hertje, wij keken er ook even gek van op). En de daarop volgende 2 uur genoten we van al het moois wat dit park te bieden heeft. We zagen gigantisch veel: 2 soorten apen (brulaap en de doodhoofdaapjes), een luiaard die ook nog bewoog (later bleek dat ze gemiddeld 20 uur per dag slapen), een Jezus crist hagedis (deze kunnen over water rennen) een hagedis die zijn vel was aan het wisselen, een kleine dode slang die opgegeten werd door de kikkervisjes, kreeftjes en gigantisch veel grote blauwe vlinders en een toekan! Wat een mooi park, rond het middag uur begon het erg druk te worden en werd het steeds warmer. We besloten nog wat rond te wandelen, niet op het strand te gaan liggen verbranden en terug te gaan naar het hotel om daar in het zwembad te plonsen. In de avond vertrokken we weer naar de rode baard, wederom een zeer aangename zonsondergang, goed gezelschap, een lekkere cocktail en zag ik nog een perfecte uitziende en zittende toekan, (wat ik dan perfect noem is een raadsel) helaas vloog deze weg voordat ik er een foto van kon maken. Sja dat is dan het nadeel van een open dierentuin ;).

De dag erop vertrokken we vroeg, (nadat we nog even een aapje voor ons raam lopen), op weg naar het volgende nationaal park: Corcovado. Een minder toeristisch NP, dit wegens dat het op een schiereiland ligt en hierdoor moeilijker te bereiken is, tevens is het een lange weg (en water) erna toe en ben je verplicht het te doen met gids, echter heeft dit NP een grote diversiteit aan flora en fauna, dus wilde wij dat zien. Na een rit van anderhalf tot 2 uur, stapte we, voor 1,5 uur in een bootje om de rivier af te varen en vervolgens via de zee naar onze verblijfplaats te komen. Hier aangekomen werden we verwelkomd door 2 mannen, moesten we onze schoenen uit doen en door het water naar het tentenkamp lopen. Het ‘kamperen’ kon beginnen. Nog geen 2 minuten waren we er en werden we gevraagd of we wilde meekomen: er bleek dicht in de buurt een boa constrictor te liggen en vlak daarna zagen we ook nog een luiaard boven in de boom hangen. We werden begroet met: Welkom in de jungle! Vol enthousiasme viel ik vervolgens moe van de reis in slaap op de stoel… Op het moment dat ik wakker werd, keek ik toch wel even gek op: er stond een gigantische pelikaan voor de tent. Genieten!! De eerste dag vloog voorbij met rondkijken, wederom een mooie zonsondergang te zien op het privé strandje in de buurt en heerlijk eten. Op tijd lagen we in bed want morgen zouden we dan echt het nationale park ingaan met een groepje en een gids.

Wederom met een klein bootje werden we opgehaald, gingen we de open zee weer op en plots werd te boot stil gelegd en zagen we een klein groepje dolfijnen. Dit hadden we niet verwacht, waardoor het nog specialer was. Na anderhalf uur varen kwamen we aan bij Corcovado. Meteen zagen we al dat het een ander park was, meer jungle en minder grote wandelpaden. Na 10 meter zagen we wederom een luiaard, niet veel later zagen we een bijzondere vogel (waar ik natuurlijk de naam van ben vergeten), een vleermuis hangen in een blad en een nestje met 1 kleine colibrie in. Gelukkog zagen we nog veel meer: heel veel apen, de blauwe vlinders, kleine en grotere salamanders, gigantisch veel mieren (met stukken bladeren op hun rug, deze nemen ze mee in hun nest, plassen erop en vervolgens ontstaan er zo paddenstoelen die vervolgens dienen als eten voor ze!) en zagen we op het moment dat op terug weg naar de boot waren nog 2 tapiers (die beesten met z’n lange neus) en wasbeertjes. Wat gaaf! Op terug weg met de boot werd het nog even spannend, we wisten dat er een mogelijkheid in zat om om te slaan vanwege de grote golven op de zee. We hadden een goede stuurman, maar toch zag ik op een gegeven moment een golf komen, ik voelde de spanning stijgen, ik hoorde de stuurlui wat meer praten met elkaar en zag ook in hun ogen de spanning, de golf werd groter en groter, kwam dichterbij en dichterbij en opeens was ie er… juist op precies het goede moment draaide de stuurman de boot om, waardoor op het moment dat de golf omsloeg wij op het hoogste punt waren en dus niet mee omsloegen! Woo-ho, die spanning op de gezichten (denk ook die van mij) maar de opluchting was net zo groot, er werd even gejuicht door de mannen en de rust kwam terug en hadden we voor de rest een goede vaart. Bij terug komst waren we beide moe maar super voldaan. De derde dag hier gingen we snorkelen, gelukkig was het water wat rustiger en hadden we een goede rit erna toe. Al snorkelend zagen we, ook nu weer, veel. Wat een geluk hebben we toch om dit mee te mogen maken. We zagen heel veel gekleurde kleine en wat grotere vissen en niet veel later zagen we grote roggen, 3 kleine haaien (gelukkig heel ver onder ons waardoor ik het maar een beetje spannend vond) en opeens zagen we zelfs een schildpad heel rustig liggen. En nog geen 2 minuten later bedacht deze schildpad dat hij zuurstof nodig had, dus ging hij richting het wateroppervlak waardoor we hem van heel dichtbij zagen zwemmen en een beetje mee konden zwemmen. Wat gaaf!!! Richting het einde van de snorkeltocht zagen we nog een gigantisch grote schol vissen zwemmen, wel 300 vissen bij elkaar van hetzelfde soort die een soort van draaikolk maakte met zichzelf! Zoo cool! Na het zien van deze schol zat het snorkelen erop en vertrokken we weer terug naar het vaste land. Hier keken we nog de zonsondergang op het strand en genoten we nog even heel hard van alle belevenissen. Op het moment dat we naar bed gingen werd er nog even behoorlijk geschreeuwd, op de handdoek die ik mee nam in de tent zat een dikke vette vieze spin (leek op zo eentje die wij in Nederland ook kennen dus niet gevaarlijk, maar sja in Costa Rica ben ik daar niet geheel zeker van). Gelukkig was daar de helden daad van Paul die hem naar buiten bracht, helaas voor mij bleef die daar voor de tent nog wel een paar uur zitten. Gruwel! In de ochtend zou de boot ons vroeg komen halen om ons naar het vaste land weer te brengen, jammer dit stuk van de reis zat erop. Maar voordat we weg gingen, werden we tijdens het ontbijt nog even gehaald. Er zat, heel dichtbij, in een boom een luipaard die wakker was, en jawel hoor toen we stonden te kijken bleek dat hij ook nog een baby bij zich droeg! Wauw! Deze gehele trip was zo fantastisch, zo veel mooie plekken en dieren mogen zien. Het kosten dan ook behoorlijk wat maar ooh zo waard. Een magisch plekje.

Vanuit Corcovado vervolgde we onze weg naar het volgende bijzondere plekje: Uvita. Hier sliepen we in een gezellig en leuk hostel dicht bij een bijzonder strand. Bijzonder aan deze plek is dat er bij eb een stuk land vrij komt, dit stuk land heeft de vorm van een walvis staart! Als je inzoomt op de Google maps, zie je het zelfs liggen. Laat er nu ook nog eens op deze plek walvissen zijn, als het het goede seizoen is. Laat het nu ook nog eens het goede seizoen zijn. Dus na een nachtje slapen stapte we weer een boot in om de walvissen te spotten. 3 uur lang keken we, zochten we maar vonden we er geen 1. Balen, maar wel zagen we vrij lang en vrij veel dolfijnen bij de boot, dus daar genoten we ‘dan maar’ van.

Na deze plek vervolgde we onze weg naar Jaco, 10 jaar geleden een klein dorpje met goed surf strand, nu een surf resort met hoge hotelgebouw en 1 grote toeristische straat met restaurants en souvenirshop. Een leuke plek om een avondje en nachtje door te brengen om vervolgens naar het volgende schiereiland te reizen per auto en boot. Op weg naar Santa Teresa. De ochtend stond ik een beetje met het verkeerde been uit bed (weinig slaap, vermoeide dagen en een gekke droom) maar gelukkig was Paul er die het perfect wist te tackelen en kon ik het laatste kleine beetje weg halen door te genieten van de omgeving en de behoorlijk hobbelige niet geasfalteerde weg. Na een leuke rit kwamen we aan in Santa Teresa. Een heel bijzondere plek, een plek die niet te omschrijven valt, een plek waar je geweest wil zijn. Een heel klein dorpje ofja eigenlijk 1 stoffige ‘straat’ waar je, zodra je er binnen komt de relaxheid al voelt, je van links en rechts quats voorbij komen, waar je het stof van je boekje moet vegen als je de bladzijde omslaat, waar een geweldig strand is om te surfen en deze mensen allemaal met hun surfboardje over straat lopen, rijden, fietsen en waar een vreselijk lekker eettentje/bakkerij om de hoek bij het hostel lag. Genietend van deze plek brachten we in deze bakkerij veel tijd door, onder het genot van een goede koffie, lekker stuk gebak genoten we, kwamen de apen tevoorschijn, wandelend, over de elektriciteitskabels en kreeg ik een opmerking van de bediening: You look so happy! Enige wat ik dacht was: hoe kan het ook anders?! Kijk eventjes om je heen, dit is toch ook genieten?! Hoe kun je nu niet blij zijn?! Paul nam op deze plek surflessen, ik bleef veilig op de kant staan kijken, we genoten van de surfwedstrijd, het lekkere eten en de relaxte vibe, een mooie waterval in de buurt, leuke mensen om ons heen en de relaxte vibe. De 3 dagen vlogen voorbij, een plekje waar we beide nog best 1 a 2 dagen langer hadden willen blijven maar helaas wilde we de andere plekken ook nog zien en daar de tijd voor nemen. Dus vervolgde we onze weg naar Monteverde.

Helaas werd Paul tijdens deze rit ziek en wilde hij vooral zo snel mogelijk bij het hostel zijn. Daar aangekomen kroop hij in bed, zorgde ik voor wat eten en drinken en liep ik over straat te genieten van de blauwe lucht en de miezel die in de lucht hing. Monteverde staat namelijk bekend om 2 grote gebieden regenwoud wat vaak bedolven wordt onder de wolken wat weer mooie plaatjes geeft. Door het hoogte verschil gingen we dan ook van ongeveer 35 graden terug naar een graad of 20. Van korte jurkjes naar lange broeken dus. Rustig aan ging het wat beter met Paul en waren wij vooral blij dat we de tijd ook hadden dat ie ziek kon zijn, we in een mooi hostel sliepen en het niet al te warm was. Na 2 dagen rustig aan doen ging het wat beter met Paul en zijn we het regenwoud in gegaan. Het was een vrij mooie dag, vrij weinig wolken en vrij droog. In het park zelf zagen we niet heel veel beesten, maar wel een 1000 poot, wat vogels en hele mooie bomen en planten. De bomen hier zijn veelal onder het mos (dit weer door de regen etc) of op de bomen groeien weer nieuwe planten. Een mooie en bijzondere plek om 2 uur rond te wandelen en vervolgens nog een kopje koffie te drinken bij het kolibrie café. Een plek waar heel veel kolibries samen komen (mede doordat ze hier lokkers hebben opgehangen). Wederom een magisch plekje. Zo veel kolibries, die gekke bijzonder snelle beestjes met een spitse lange snavel: we kregen er niet genoeg van.

De laatste halve dag die we in Monteverde hadden, besteedde we aan zip line! Helaas regende het wel wat, maar de kou en de regen liet ons niet tegenhouden. We genoten, hoe kan het ook anders als je een regenboog ziet terwijl je hangend als een vogel (of superman) over het regenwoud heen vliegt. Paul ging zijn angsten aan om de swing te maken, ik stuiterend van de adrenaline achter hem aan.

Vanuit het zip line hadden we een lange weg te vervolgen naar onze 1 na laatste stop: la Fortuna. Een mooie route, over meestal redelijke goede wegen, langs een groot meer met mooie uitzichten. We stopte bij een Duits restaurantje om een curry worst te eten en heel veel mooie gekleurde vogels te zien en reden vervolgens verder. Om vervolgens te gaan zoeken naar waar La Fortuna bekend om staat, namelijk: de vulkaan! Helaas was het best bewolkt dus zagen we alleen de aanzet. Maar niet getreurd, ook hier hadden we 3 overnachtingen dus vol goede moed, dachten we dat we deze wel zouden zien. Maar helaas, dag 1 begon al met regen dus besloten we lekker in bed te blijven (oeps, tot 12 uur) agh tijd genoeg, dag 2 stond in het teken van regen en behoorlijk wat wolken. Echter werd ons ook verteld bij aankomst: het weer kan hier slecht zijn maar 10 km verderop beter. Dus vertrokken we tussen de buiendoor naar de hangbruggen die ons over het regenwoud zou leiden. Maar daar aangekomen zagen we geen hand voor ogen, waaide het behoorlijk en besloten we na een kop koffie om geen 30 euro uit te geven aan hangbruggen die we overliepen maar verder niets zouden zien. En agh, morgen zou de laatste kans zijn: of de vulkaan of de hangbruggen. Helaas was het stadje zelf een beetje saai (het was uiteindelijk niet meer dan hostels, restaurants en souvenirshop en een pleintje). Maar goed, met goed gezelschap, eten/drinken en spelletjes spelen kwamen we ook deze tijd door. In deze stad kwam echter ook het besef: we hebben nog maar heel kort samen, deze fantastische reis zit er voor ons bijna op, nog maar 2 overnachtingen en dan gaan we weer afscheid van elkaar nemen… Paul naar huis, heerlijk naar zijn eigen bed en naar Emily die toch wel erg jaloers is (en vooral later wel met haar eigen kinderen naar hetzelfde land wil), ik door naar Buenos Aires. Maar goed, met nog 2 nachten te gaan wisten we ook dat we nog 2 dagen volle bak van dit mooie land konden genieten.

En ja hoor, alsof het zo had moeten zijn was het de laatste kans om iets te gaan doen: Droog! Dus op naar de vulkaan. Helaas konden we de vulkaan niet echt op maar wel een pad lopen waar je mooie uitzichtpunten op de vulkaan hebt en je een stuk over vulkanische stenen loopt van de uitbarstingen in 1968. Een mooi pad, bizar al om te zien hoe snel er weer bomen en planten groeien op vulkanisch gebied. Een rijk makende en vruchtbare omgeving die vulkaan! Jammer genoeg hebben we in die 4 dagen het puntje van de vulkaan niet kunnen bewonderen, de wolken bleven er voor zitten.

Na de mooie wandeling pikte we onze spullen op bij het hostel en vervolgde we onze weg naar: Atenas. De vrouw aan de receptie keek even heel raar op toen we zeiden dat we daarheen gingen: ‘maar daar is niets te doen!’ Now was dat nu juist de bedoeling. De laatste dag/avond/nacht wilde we niet in San Jose doorbrengen maar ook niet te ver van het vliegveld af zitten. Atenas was daarvoor het geschikte plekje, of eigenlijk gezegd het hotel wat we daar hadden was het geschikte plekje. Tijdens de rit naar deze plek, genoten we nog volop, juist omdat we wisten dat dit de laatste mooie rit van dit land zou worden. Even was ik aan het denken joh het zou toch tof zijn om nu nog een aapje ofzo tegen te komen en nog geen minuut later vloog er een toekan over!!! Wauw! Zoo gaaf, want na die toekan die weg vloog bij het andere NP hadden we er geen meer gezien. Helaas zag Paul ‘m niet (die was natuurlijk goed aan het opletten op de weg) en konden we niet draaien of stoppen.

Bij aankomst in Atena zagen we meteen dat we een goede keuze hadden gemaakt. Het was een hotel op een berg, met een klein zwembadje, een heerlijk groot bed, maar het beste van alles was dat het overal verre uitzichten had! In het restaurant kon je bijna 360 graden rond kijken over alle mooie uitzichten en op onze kamer keken we uit een gigantisch raam naar de bergen. In de avond genoten we van heerlijk eten met zeer aangename uitzichten over San José en vervolgens zagen we in de nacht een gigantische mooie sterrenhemel vanaf het plat dak!

’s Ochtends werden we wakker met het fantastische uitzicht op de bergen, toch waren we een beetje verdrietig. Na het ontbijt, wederom met mooie vergezichten, vertrokken we naar het verhuurbedrijf. Daar leverde we de auto in en zij brachten ons naar het vliegveld. Gelukkig vlogen we nog samen naar Panama. Maar eenmaal aangekomen was dan toch echt het afscheid daar. Na wat tranen, kussen en zwaaien vervolgde we onze eigen weg. Precies tegelijkertijd vertrokken we: Paul naar Schiphol, ik naar Buenos Aires. Met tranen zat ik in het vliegtuig maar ik kon eigenlijk alleen maar denken: wat hebben we genoten, genoten en nog meer genoten. Wat een gaaf land! En ja dan is dit afscheid niet leuk maar gelukkig zie ik je weer over 7 weken!

Inmiddels zit ik alweer 4 dagen in Buenos Aires, waarover later meer, aangezien deze blog toch alweer veel te lang is geworden. Gelukkig had ik jullie gewaarschuwd…

Lief zijn !
Xx. Tanja