Zeven en twintig!

En dan wordt je bijna 30. 30 jaar oud! Wat een LEEF-tijd! Geleefd ja dat heb ik toch al echt wel! Blij met de dingen die ik gedaan heb en heb mogen ontdekken!
Maar goed zevenentwintig; ondanks dat het nog 3 jaar duurt begin ik er opeens over na te denken. Wat wil ik nog bereiken voordat de echte lichamelijke aftakeling begint? Sja het moet niet gekker worden, maar zo voelt het soms wel al. En wat zou ik dan toch willen?! Normaal ben ik niet zo van lange termijn plannen, echter denk ik bij deze wel; voordat ik het weet ben ik dadelijk 30 en dan wordt eraan beginnen alleen maar lastiger! Dus heb ik een lijstje gemaakt van hetgeen wat ik nog zou willen. Vooral op fysiek gebied, want ach dat lichamelijk bezig zijn dat zit er dan toch in he.

Daar komt het lijstje:
- 200 meter vlinderslag zwemmen in een wedstrijd. Want als je al 30 jaar zwemt kan het niet zo zijn dat je dit als enige afstand nog nooit hebt gezwommen. En dan moet je dit toch wel voor de 30 gedaan hebben. Eigenlijk wel al voor de 20 maar daarvoor is het nu toch wel echt al 7 jaar te laat.
- Halve marathon rennen. Rondjes rennen is best leuk maar met een doel rennen word leuker. Een streven en of het haalbaar is, nog geen idee. Maar het idee is in ieder geval leuk, het trainen misschien iets minder.
- 100x100 zwemmen; gewoon 1 keertje 10 KM zwemmen. Ja gewoon, om eens te zien of ik dat red, wat ik tegen kom en heerlijk tegen mezelf vechten.
- Een HEL-week doorstaan. ‘Gewoon’ eventjes back to je eigen basic.
- Iedere week een blog schrijven over mezelf. Dit is niet eens iets wat moet voor ‘m dertigste. Maar zoals ik was aan het denken; iets wat ik leuk vind om te doen en eens te ontdekken of dat ook blijft als ik het echt voor mezelf doe. M’n gedachten etc. eens op papier zetten. En wie weet lees ik ze ooit nog wel eens terug.

Volgens mij, buiten alle andere dingen die ik nog graag wil (lees; reizen en reizen en nog meer reizen) zijn dit wel dingen die ik wil doen. Een plan maken en mezelf eraan herinneren lijkt me best een goed plan, anders is het dadelijk 3 jaar later en agh… dan begin het al he. Die lichamelijke aftakeling…..

Deze blog schreef ik dus 2 jaar geleden… Nu is er dus ‘opeens’ een andere leeftijd:
Negen en twintig!!
Dan zit je nog maar 1 jaartje van de 30 af, sja en wat is er dan van het lijstje gekomen? Valt dat even tegen.. Vrij weinig, eerlijk gezegd er is niets van gekomen maar als ik beter nadenk… is dat echt niet het geval lieve Tanja. Een beetje minder kritisch zijn en liever zijn voor jezelf, mag best soms.

- Die 200 meter vlinderslag, sja daar is niets van gekomen. Anderhalf jaar geleden liep ik bijna een half jaar bij de fysio vanwege overbelasting in schouders: opgelopen bij.. Jawel hoor het zwemmen! Dus best onhandig om dan te gaan trainen voor die 200 vlinder. Maar weet je wat het fijne is, je hebt nog een heel jaar?
- Een halve marathon rennen, sja daar heb ik wel aan gewerkt, of in ieder geval een klein jaar geleden liep ik voor het eerst de 10 KM op de Venloop en was ik daar heel erg blij mee. Vond het heerlijk om buiten te zijn en mezelf uit te dagen. Maar eerlijk is eerlijk mijn knieën werden ook uitgedaagd en aangezien ik bijna iedere dag ‘zeurde’ dat ze pijn deden is de vraag hoelang wil je dan doorgaan? En hoewel ik dan wel een PMT-er ben (en dus iedereen vertel dat ze naar hun lichaam mogen luisteren) ook ik vind het lastig om naar mijn lichaam te luisteren, al helemaal als het me in de steek laat… Maar om tot een conclusie te komen: die halve marathon zal ik zeer waarschijnlijk nooit gaan lopen, mijn knieën zijn dan belangrijker dan dit doel…
- 100x100 zwemmen. Sja beetje het zelfde verhaal als de 200 vlinder tel daarbij op dat ik er ook wel tegenop zie, want oef ik zal eens eerder moeten stoppen…. Maar ook nu: jeej Tanja ik heb nog een jaar en wat is het ergste dat er gebeurt als ik het niet haal?! Precies; helemaal niets!
- Een HEL-week, woeps! Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht, oeps… sja… wanneer ga ik dat doen??? Misschien ‘moet’ ik bij terug komst van mijn reis deze toch eens gaan plannen…. (helpt iemand me eraan herinneren?! Of doet iemand mee?!)
- Blogs schrijven, iedere week?! Hier echt niet aan toe gekomen, ofja dat heet dan geen tijd voor genomen. Niet belangrijk genoeg dus, of andere dingen waren belangrijker. Ergens jammer, maar ergens dus ook mijn keuze. Dus is het dan nog jammer? Het is oké, maar misschien wel iets om op te pakken, geen verplichting aan te maken maar te doen als ik er zin in heb. De blogs die ik nu voor het reizen maak, kosten me tijd, soms meer tijd dan me lief is. Mijn dyslexie helpt me hierbij niet maar toch vind ik het ook weer heerlijk om te doen. Daarnaast vind ik het heerlijk om verhalen terug te lezen van de gemaakte reizen en zo ook weer herinneringen op te halen. Hierdoor weet ik waarvoor ik het doe. Dus wie weet, ook na de reis eens kijken of ik het vol kan houden.. Al zijn het maar korte berichten, aan mezelf, mijn gedachten en gevoelens op schrift krijgen… Of zoals ik wel eens vaker doe (vooral met werk dingen) voice over berichten maken naar mezelf… Klinkt gek maar het werkt perfect. Privé gerelateerd zijn vriendinnen daar ook de dupe van… dan spreek ik volledige berichten in en zeg ik: bijna een therapie sessie met mezelf…

Sja 2 jaar geleden had ik het over mijn vooral lichamelijke to do lijst.
Dat de lichamelijke aftakeling er in zit, sja daar ben ik ook wel al achter. Mensen die ouder zijn zullen nu misschien wel denken; en je bent pas 29, je weet niet waar je het over hebt, wacht maar want het wordt veel erger (of misschien wel: waar heeft zij het over?!) Maar voor mij is lichamelijkheid heel erg belangrijk!

Maar goed, leeftijd is maar een leeftijd maar afgelopen dagen heb ik genoten van dat ik reizend 29 mocht worden. Niet altijd even leuk om de mensen die je lief hebt niet om je heen te hebben maar wel leuk omdat ik mijn reis ben aan het maken.
De reis die ik wilde maken, de dingen die ik wil(de) zien. Dit doen omdat ik later niet wil zeggen: had ik maar….

Afgelopen dagen heb ik bewust het programma over mijn lijk gekeken. Een programma wat jonge mensen volgt in hun ziekteproces waarin zij vrijwel allemaal uitbehandeld kanker hebben. Iedere aflevering denk ik: waarom kijk ik dit want iedere keer zit ik te huilen! Maar ik kijk het, iedere keer weer met verbazing over hoe jong deze mensen zijn! De boodschap: het leven kan veel te kort zijn, dus geniet, geniet van alle dagen die we op deze mooie wereld mogen zijn. Ik weet ik ben nu ver weg ben om van deze mooie wereld te genieten maar ik weet ook: in Nederland is het ook fantastisch mooi, kijk eens om je heen… zelfs op een dag dat het regent: wat mag jij genieten dat jij hier bent, wat mag jij genieten van het gevoel wat je hebt. Of dat nu blij, boos, bang of bedroefd is… het hoort bij het leven, niet altijd even makkelijk maar wel het leven. Geniet daarvan! En doe de dingen die je denkt en voelt dat je moet doen!

Doe en geniet!

Lief zijn !
Xx. Tanja